W swoich obrazach i rzeźbach budowanych z dziecięcych zabawek Wojciech Wroński odnosi się do ikonosfery zdominowanej przez amerykańską kulturę masową. Przygląda się jej z perspektywy cmentarzyska zużytych przedmiotów i obrazów, które pierwotne znaczenie ulegają mutacji w niepokojącym kierunku. Poetyckie instalacje-rzeźby Magdy Firych wykorzystują materiały biedne, opakowania, produkty uboczne kultury radosnej konsumpcji: delikatne rzeźby z złocących się opakowań po produktach garmażeryjnych przypominają modernistyczne mobile Caldera. Dobrą metaforą jej pracy jest pustynna róża, którą artystka umieszcza w jeden ze swych prac – niezwykłe i cenne dzieło wiatru powstałe z tak banalnego i wszędobylskiego materiału jak piasek.