Interesuje mnie to, jak różne od siebie i nie związane ze sobą czynności, czy też bardziej już rozwinięte elementy performance, komunikują się ze sobą i współtworzą znaczenie, gdy odczytujemy je przez pryzmat jednej wspólnej im wszystkim relacji przestrzenno-czasowej.

Mam na myśli takie rzeczy, które sprawiają, że się śmiejemy, a także te, które wywołują w nas niepokój, poruszenie, które sprawiają, że tracimy pewność, zaczynamy zastanawiać się nad czymś mocniej, czy wreszcie te, na myśl o których dostajemy gęsiej skórki. Odkrywając jak pojawiają się w nas te odczucia, jak sami możemy je wywoływać, potęgować, a także wprowadzać w nowe konteksty, w relacje z nieprzystającymi doń elementami, podczas ćwiczeń będziemy obserwować jak poszczególne elementy w naszym tańcu narastają, akumulują się w przestrzeni, jak każdy tancerz i każdy ruch może istnieć tworząc całość innymi a zarazem silnie zaznaczając swoją niezależność. Pomocne będą nam strategie służące do generowania a także późniejszej transformacji materiału zarówno tekstualnego jak i ruchowego. Skupimy się między innymi na takich elementach jak: organizacja czasu, dopracowywanie wszystkiego, co wydarza się “na krawędziach”, wsłuchiwanie się w otoczenie po to, aby tworzyć spójne pejzaże dźwiękowe, praca nad swoimi błędami, ćwiczenie nagłych zwrotów.