.jpg)
Spotykamy się w praktyce i praktykujemy spotkanie.
Tańcząc na ramionach przodków,
zanurzamy się w teraźniejszości.
i transformujemy jutro.
Czy (i jak) można zderzyć ze sobą jednocześnie tak z pozoru odległe taneczne światy, jak brazylijska samba, ormiańskie kochari, gruzińskie svanuri i polski oberek ? Projekt Yanka Rudzka: Wielogłos połączył artystów z Armenii, Brazylii, Gruzji i Polski w podróży do źródeł i z powrotem. Zainspirowani postacią Yanki Rudzkiej – polskiej tancerki która w l. 50 XX w. wyjechała do Brazylii by stać się tam jedną z najważniejszych postaci współczesnego tańca – oraz jej przekonaniem, że bez pogłębionego rozpoznania tradycyjnych źródeł kultura współczesna nie może się rozwijać, zanurzyliśmy się w praktyce tradycyjnych, niestylizowanych kultur tanecznych naszych krajów stawiając pytania o ich znaczenie dla nas samych i współczesnej choreografii. Odwołując się do wspólnotowego i ekstatycznego oraz transgresyjnego wymiaru tańca, finałowa choreografia, skomponowana z elementów wszystkich eksplorowanych tanecznych tradycji, umieszczona została w kontekście kultury techno. Tym samym, wkraczając z tańcem tradycyjnym w zaskakujący dla niego kontekst, spoglądając na kulturę techno jak na nowy folk, spektakl zgłębiał ekstatyczny i społeczny wymiar tańca celebrując jednocześnie jego transformującą siłę.
Punktem wyjścia dla pracy nad spektaklem stała się tak silna na Kaukazie muzyczna koncepcja polifonii – WIELOGŁOSU. Polifonia, jako ciekawa metafora naszej tożsamości – tej kulturowej, jak i narodowej, osobistej i artystycznej, tożsamości na swój sposób polifonicznej właśnie, bo złożonej z wielu warstw i wielu (często sobie odległych, a nawet sprzecznych wewnętrznie) elementów – prowadzi nas do idei polifonicznego ciała – ciała współistniejących w nim wielu głosów (tych indywidualnych, jak i tych zapożyczonych ze współczesnej i tradycyjnej kultury); ciała zmagającego się z głosów tych nadmiarem, hałasem, kakofonią. A także do „wielogłosowej” kompozycji ruchu – „melodii” tańca komponowanego przez wiele różnych ciał (głosów) zjednoczonych w tanecznym wirze.
Międzynarodowy zespół PROJEKTU YANKA RUDZKA wyruszał w podróż karmiony pytaniami : skąd pochodzimy? Co kryje się w naszej tradycji tanecznej – jakie narracje, jakie wartości, jakie elementy formalne mogą potencjalnie inspirować współczesną praktykę choreograficzną? Imperatywem proponowanej podróży i jej niezaprzeczalną wartością jest spotkanie kultur – spotkanie poprzez praktykę, które pozwala nam w sposób zrozumiały poznać, zrozumieć i skonfrontować się z nieznaną, obcą nam kulturą, ale także i z naszą własną. Projekt pozwolił (i artystom i publiczności) na wyjątkowe spotkanie z rodzimą tradycją, postrzeganą i doświadczaną oczami (i ciałami) Innego, i na odkrycie tradycyjnej kultury dla współczesnej praktyki choreograficznej.
