Jérôme Bel, w swojej legendarnej już „t-shirtowej” trylogii, stawia pytanie o performatywną moc ubrań. Prosta czynność zdejmowania z siebie kolejnych warstw second-handowych koszulek buduje narrację wokół napięcia między kostiumem (reprezentującym porządek społeczny, instytucjonalny, normatywny) a ubraniem (będącym wyrazem ekspresji indywidualnej). Kolejne pojawiające się koszulki „okazjonalne” tworzą postrzępiony dyskurs, którego materią są nadrukowane slogany, loga, statystyki czy obrazy (najczęściej przebrzmiałe) odnoszące się do międzynarodowej, kapitalistycznej kultury. Jak pisze o spektaklu Tim Etchells: „slogany te reprezentują produkty czy idee, które już umykają naszej pamięci, numery, daty (festiwale, okazje), statystyki, żarty, twarze, nawoływania, przestrogi, żądania.(…) Shirtology, badając relację między różnymi elementami scenicznymi (performerem, koszulkami, dźwiękiem, przestrzenią), w centrum stawia przede wszystkim problematykę sposobów dekodowania komunikatów i budowania doświadczenia przez publiczność oraz etycznie złożone zagadnienie czytania i bycia czytanym. Relacja między performerem a widzami nie jest tu sztywno ustanowiona, a raczej płynna, złożona – agresywna i zachęcająca zarazem, wzbudzająca ciekawość i jednocześnie wycofująca się. Spektakl nieustannie balansuje pomiędzy tymi jakościami, głównie dzięki pozostawianiu przestrzeni dla skojarzeń widzów.”