W ramach stypendium Aleksandra eksplorowała relację choreografii i astronomii, a w szczególności stan, właściwości oraz funkcjonalność ludzkiego ciała w relacji z grawitacją. Co łączy te z pozoru odległe dziedziny? Jak mogą się one wzajemnie informować i jak inspirować?
Punktem wyjścia dla badań stała się refleksja nad praktycznymi zagadnieniami współczesnej astronomii i przeniesienie ich bezpośrednio na pole poszukiwań choreograficznych. Artystka skupiła się zwłaszcza na teorii big bang na poziomie molekularnym oraz na alternatywnych hipotezach powstania wszechświata. Spojrzała na ciało jak na mikro i makro kosmos – jednocześnie świat sam w sobie, i część większej całości. Nawiązując do teorii chaosu, poszukiwała dla choreografii nowych rozwiązań przestrzennych i czasowych.