Pierwsze solo Natalii Draganik powstało z potrzeby podsumowania ostatnich sześciu lat, których rytm wyznaczał artystce taniec. Jest próbą (o)powiedzenia o tym, co to znaczy być tancerką w Polsce dzisiaj. Punkt wyjścia spektaklu stanowią pytania o zmianę sytuacji polskiego tańca na przestrzeni ostatnich kilku lat, o funkcjonowanie tancerzy w rzeczywistości rozpiętej między awangardą a komercją, między wymaganiami widzów a próbą znalezienia własnej tanecznej tożsamości. Draganik tworzy spektakl, jakiego jej zdaniem oczekuje publiczność, jednocześnie stawiając niewygodne pytania o rolę sztuki w życiu przeciętnego widza i jego oczekiwania wobec niej.