„Soulsqueezing” to ontologiczna maszyna bełkocząca, na której łaskę zdany jest człowiek po środku śpiewania pieśni duszy oraz wszystkiego, co nieustannie istnieje poza nią. „Soulsqueezing” bada głos, dźwięk, ruch i ontologię jako równe sobie. Fizyczna poezja oraz śpiewanie-mówienie faktów i pytań wyciska wewnętrzność performera i istnienia w teatrze. To otwiera relacje, jakie powinien ustanowić artysta w trakcie swojej kariery artystycznej stając się przez to wraz z widownią maszyną społeczno-polityczną. „Osiągnąć nie punkt, w którym ktoś nie mówi już ja, ale punkt, w którym nie ma już żadnego znaczenia to, czy ktoś mówi ja”. (G. Deleuze 1980)