Od kilku lat moja praca jest ciągłym procesem badawczo-twórczym dotyczącym relatywnej podmiotowości (czyli: bycie jaką osobę praktykujemy tańcząc konkretne tańce). Albo lepiej powiedzieć: moja praca jest ciągłym procesem badawczo-twórczym dotyczącym zagadnienia uwikłania podmiotu (chodzi o to, jak istotnie jesteśmy powiązani, jak dalece określeni przez relacje, których jesteśmy częścią). A właściwie chodzi o zauważenie i dzielenie się zmiennymi – praktyki, która leży u podstaw każdego aktu uwagi (a więc chodzi o możliwości i granice naszej wiedzy w rzeczywistym czasie tańczenia).

Odłóżmy na bok nawiasy i powiedzmy po prostu: tańce, które chcę zaoferować jako podstawę wymiany w dyskusji i tańcu, to konceptualne partytury do ćwiczenia tańczącego podmiotu, które opierać się będą na zewnętrzności, relacyjności i ciągłym doświadczaniu zmienności (wewnątrz i poza sobą) jako granicy poczucia wnętrza, autonomii i wiedzy (rozumianej jako forma mistrzostwa).

W ten sposób moglibyśmy także uzyskać swego rodzaju sub-partyturę, by obserwować, jak tak ujęta idea podmiotu wpływa na koncept grupy i społeczności.