W centrum spektaklu „A gesture that is nothing but a threat” (gest, który jest tylko groźbą) znajduje się słowo – nie jako nośnik znaczeń, lecz sam dźwięk, który można plastycznie formować. Twórcy chcą je uwolnić od semantycznych i syntaktycznych uwarunkowań, ponownie ustanowić jego relację z ruchem i gestem, i w ten sposób odzwierciedlić złożoność ludzkich przeżyć. Jak pisze Paul Auster w The Invention of Solitude: „Zabawa słowami ma jedynie na celu zbadanie, w jaki sposób działa mózg, odzwierciedlenie cząstki świata postrzeganej przez umysł. Tak samo świat nie jest tylko sumą istniejących w nim rzeczy, ale nieskończenie złożoną siecią związków pomiędzy nimi”. Spektakl otrzymał Prix Jardins d’Europe 2011 za „dogłębne przemyślenie i badanie związku między słowem, głosem, dźwiękiem i cielesnością”.