W swoich inscenizacjach tanecznych choreografka z Kolonii Silke Z. zgłębia sferę intymności. Tancerze tworzą krajobraz emocjonalny, ukształtowany poprzez dynamiczne przenikanie się bliskości i dystansu, kontroli i bezsilności. Wyłania się z tego sfera prywatności, od której nie ma ucieczki. Tradycyjna scena zostaje zastąpiona przestrzenią, w ramach której każdy uczestniczy we wspólnym przeżyciu.
Granica pomiędzy niewygodą i bólem zostaje przekroczona, kiedy artysta Antonio Cabrita wielokrotnie rzuca się na podłogę próbując poprzez swoją autodestrukcję wywołać reakcję opanowanej partnerki. Nic nie oddziela publiczności od artystów; znajdują się razem w tym samym ciemnym pomieszczeniu. Nie istnieje już świat zewnętrzny, a jedynie bezlitośnie obnażone światy wewnętrzne. Chcą uciec. Chcą pozostać.
Publiczność osobiście doświadcza dualizmu tkwiącego w rozdarciu pomiędzy społeczną potrzebą dyskrecji, a jednoczesnym pragnieniem zaspokojenia ciekawości co do prywatności innych osób. W którym momencie nasze poszukiwanie autentyczności staje się wstydliwe, a kiedy jest naprawdę odważne?
W swojej niezwykłej inscenizacji Silke Z. zagłębia się w przerażenie i piękno towarzyszące intymności. Jeszcze raz udało jej się zwięźle uchwycić aktualne i nieokreślone zjawisko, które wymyka się ogólnym wyjaśnieniom.
Rzeczywistość jest dla Silke Z. zbiorem odprysków. Jest piękna, lecz ma niebezpiecznie ostre krawędzie.
Nicole Strecker, fragment przemówienia towarzyszącego wręczaniu Kolońskiej Nagrody Teatralnej
Silke Z. żyje i pracuje jako choreografka w Kolonii. Studiowała w Niemieckiej Wyższej Szkole Sportowej w Kolonii taniec i jazdę na nartach, kształciła się również w European Dance Development Center (EDDC) w Arnheim / Düsseldorf. Jest współzałożycielką Studio 11, studia produkcyjnego w Kolonii.