Co sprawia, że taniec współczesny jest współczesny? Spojrzymy na to zagadnienie nie tylko z punktu widzenia związanego z czasem (które sprowadza się do raczej tautologicznego stwierdzenia, że taniec współczesny to taniec teraźniejszy lub taniec nowo tworzony)? Zaproponowane zostaną różne odpowiedzi, z których wszystkie będą posiadać status hipotez oraz będą sugerować rozbieżne punkty odniesienia. Z genealogicznego punktu widzenia zasadnicze kontury większości obecnego tańca można cofnąć do „momentu Judsona” (Judson Dance Theater. Dekonstrukcyjne ruchy kolektywu Judson oraz liczne odwołania do nich w przeszłości i obecnie sugerują, że taniec staje się współczesny za każdym razem, gdy dane dzieło wywołuje pytanie o to, czy jest ono czy też nie dziełem tanecznym. W ten sposób wyłania się bardziej ogólna genealogia cofająca się jeszcze dalej do obrazoburczej „Fontanny” Duchampa, która według Thierry’ego de Duvego rozpoczęła epokę „sztuki w ogóle”. Równolegle do tego można, zatem zaproponować pojęcie „tańca w ogóle”, aby lepiej uchwycić współczesność tańca współczesnego. Jeszcze inna perspektywa wynika z możliwej relacji tańca z jego szerszym otoczeniem społeczno-kulturowym. Również i w tym przypadku taniec nie jest po prostu współczesnym, ale staje się takim poprzez jakiekolwiek odniesienie(-a) do znaczeń kulturowych czy spraw społecznych. Aby wyjaśnić i rozwinąć możliwe podejścia do współczesności tańca podczas zajęć wykorzystane zostaną różne formaty: krótkie wykłady wprowadzające, wspólne czytanie tekstów, analizy poszczególnych dzieł oraz dyskusje grupowe, podczas których uczestnicy będą mogli powiązać omawiane tematy z ich własną pracą bądź przedstawić problemy artystyczne. Celem warsztatów jest oparte na współpracy spotkanie, które zachęci zarówno do wzajemnej wymiany myśli, jak i do „trudnych eksperymentów” wykraczających poza to, co oczywiste.