Opera to oś spektaklu Ramony Nagabczyńskiej. Choreografka, aby opowiadać o kobiecych głosach, odwołuje się do opery – dziedziny sztuk performatywnych wystawianej w niemalże niezmienionej formie od wieków.
Głos kojarzony jest głównie ze sferą symboliczną; ze znaczeniami przypisywanymi dźwiękom. Zapominamy, że jest manifestacją skomplikowanych cielesnych predyspozycji. Te głosy, które wymykają się porządkowi symbolicznemu są przesuwane poza nawias: co nie oznacza, że nie istnieją – jedynie, że utraciliśmy zdolność ich słyszenia. Tradycyjne praktyki kobiecego śpiewu znalazły swój ujarzmiony przez kompozytorów operowych odpowiednik w postaci wirtuozerskich arii operowych. Tam pierwotna ekstaza głosu miesza się z wyrafinowaną propagandą krzywdzącego porządku.
Starogrecka praktyka aischyrologii, polegająca na używaniu obscenicznego języka, wywodzi się z kobiecych rytuałów. Nie istnieje współczesny odpowiednik tej praktyki – wręcz przeciwnie: wulgaryzmy i odwołania do abiektalnej strony cielesności bulwersują, gdy wychodzą z ust kobiet.
Polityczność głosu jest ustanawiana nie tylko przez znaczenia wypowiadanych słów, lecz w równej mierze dzięki zaznaczaniu cielesnej obecności partykularnych ciał.
