Ola Maciejewska bada granice ludzkiej autonomii i autonomię obiektu w ruchu. Odwołując się do postaci Loïe Fuller – dziewiętnastowiecznej prekursorki tańca współczesnego,wydobywa krytyczny potencjał pytania o relację między ciałem a przedmiotem. Na performans składają się dwa ćwiczenia fizyczne, które stanowią próbę nadania formy ruchowi.

Zainspirowany relacją pomiędzy rzeźbiarzem (człowiekiem) a rzeźbą (nie-człowiekiem), trening ten dotyczy materialnej sprawczości ludzkiego ciała i mocy artefaktu („Tańcząca sukienka”) w ich ciągłej relacji podobnej do aktu rzeźbienia. Jest to fizyczna praktyka stymulująca ruch materii otrzymującej formę, ruch, który powstaje w wyniku relacji między ludzkim ciałem a obiektem („Tańcząca sukienka”). Idea ćwiczenia nie ma na celu wzmocnienia impulsu do przeżywania fizycznej relacji z rzeczami; skupia się natomiast na uwypukleniu form, które czynią tę relację widoczną.