Idea laboratorium choreograficznego zaczęła się od pytania o relację pomiędzy intymnym przeżywaniem wspomnień a ich kulturowym kontekstem zawartym w wizerunkach i narracjach. Skąd wychodzimy i dokąd wracamy? Oto pytanie, które ciało i umysł zadają sobie wzajemnie i nieustająco; pytanie, które zadają sobie osoby, kiedy spotykają się na drodze. Uciekamy, gonimy, błądzimy i docieramy. Zostaną po nas ślady i ścieżki, po których przyjdą inni. Skutki tego wędrowania są w każdym z nas i w nas razem – w postaci pamięci.
Celem strategicznym laboratorium choreograficznego jest próba umożliwienia jego uczestnikom zbudowania głębokiego poczucia odpowiedzialności za własną pamięć jako składową pamięci zbiorowej, a więc i cudzej. Celem praktycznym naszych warsztatów chcemy zatem uczynić odnalezienie lub stworzenie, a w konsekwencji praktykowanie, zachowań, działań oraz procedur interpretacyjnych, które pozwalają na przetworzenie różnorodnych aspektów pamięci. Zajmować się będziemy zarówno procesami pamiętania i zapominania, jak i samą materią zapamiętanego: obrazami, gestami oraz ideami. Spróbujemy wykorzystać metafory w funkcji kognitywnej, narracje werbalne przetworzyć na działania fizyczne; odwołamy się do pamięci ciała i do performatywnych aspektów hermeneutyki.
Wierzymy bowiem, że pamięć, która dzieli może stać się podstawą integracji, która nie ogranicza. Nie przypadkiem więc odwołujemy się do ludzi, którzy na co dzień z pamięci korzystają, czyniąc z niej materiał kreacji artystycznej. Doprowadzając do spotkania artystów i teoretyków zajmujących się różnymi dziedzinami sztuki z Niemiec i z Polski – krajów sąsiednich, złączonych wspólną historią – pragniemy stworzyć sytuację wzajemnie wzbogacającej konfrontacji.
Sztuką dominującą, wokół której rozgrywać się będą działania w ramach laboratorium, będzie taniec współczesny; chcemy połączyć wrażliwość ciała z dociekliwością umysłu, aby odzyskać zapomniane w jego pełni. Rozmawiając i tańcząc będziemy odkrywać oraz badać symptomy i sygnały dochodzące z pamięci, ślady i tropy, pozostałości, ruiny i cienie, które pozwolą każdemu z nas odzyskać siebie – wolnego, samodzielnego, odpowiedzialnego.
moderatorzy:
Jadwiga Majewska (Kraków)
Rosi Ulrich (Berlin)
współpraca / konsultacje:
Małgorzata Sieczkowska (Poznań)
Jadwiga Majewska, krytyczka i wykładowczyni. Ukończyła religioznawstwo na Uniwersytecie Jagiellońskim, na którym gościnnie prowadzi zajęcia z historii i teorii tańca. Pisze o tańcu, a także o teatrze, sztukach plastycznych i religii. Regularnie publikuje w miesięczniku „Teatr” – gdzie jest stałą współpracowniczką i autorką bloków monograficznych poświęconych tańcowi – oraz w „Didaskaliach”. Współpracuje też jako konsultant programowy z TVP Kultura. Wykłada i prowadzi warsztaty na temat historii i teorii tańca oraz pisania o tańcu. Jest autorką przygotowanego z okazji Kongresu Kultury Polskiej w 2009 roku Raportu o stanie tańca współczesnego w Polsce (wraz z Joanną Szymajdą) oraz poświęconej polskiej scenie tanecznej książki The Body Revolving the Stage. Polish Contemporary Dance Scene (książka w przygotowaniu – ukaże się nakładem Instytutu Teatralnego im. Z. Raszewskiego). Współtworzyła również sześć tomów popularyzatorskiej serii „Gazety Wyborczej” – „Balet i Taniec”. Majewska była selekcjonerką kilku festiwali, w tym m.in. Baltic Movement Contest i Polskiej Platformy Tańca 2010. Jedna z koordynatorek I Kongresu Tańca w 2011 roku. Prowadzi jako kuratorka kilka równoległych międzynarodowych projektów artystycznych. Jako krytyczka zajmuje się przede wszystkim polskim oraz amerykańskim tańcem współczesnym – kilka lat spędziła w USA. Stypendystka Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego. Obecnie pracuje nad antologią polskich i obcojęzycznych tekstów o tańcu współczesnym. Jest współzałożycielką Otwartego Forum Środowisk Sztuki Tańca. Zasiada w Radzie Programowej ds Tańca Instytutu Muzyki i Tańca.
Rosi Ulrich studiowała naukę o teatrze, germanistykę i sport na uniwersytecie w Monachium. W czasie studiów pracowała także jako dramaturg i organizator monachijskich festiwali. W latach 1989/91 była związana z Deutsches Theater w Monachium, a w latach 1992/95 pracowała jako dramaturg w Schauspielhaus Essen. Po kilku podróżach do Afryki w 1995 roku wydała przewodnik „Sahara”. W 1996 r., wraz z André Turn, założyła Trash Theater. Pracowała nad teatralną wersją „Trainspotting” i „M – kryminał teatralny”. W 2000 i 2002 roku koordynowała międzynarodowy festiwal „kultury z marginesu” w Reutlingen. Pod koniec 2001 roku założyła teatr 51grad.com. Jako dramaturg współpracuje także z teatrami tańca, m.in. z Heleną Waldmann, MOUVOIR / Stephanie Thiersch i Yui Kawaguchi. Autorka (razem z Tanią Bezzenberger) sztuki teatralnej „Seegang ins Ungewisse” w 2010 r. nominowanej do Kolońskiej Nagrody Teatralnej.
Małgorzata Sieczkowska psychoterapeutka, trenerka umiejętności psychologicznych, autorka projektów edukacyjnych i rozwojowych; praktykuje Ustawienia Systemowe, poznawcze i terapeutyczne działanie grupowe, które pozwala uporządkować relacje kilku pokoleń oraz przemieścić uczucia transgeneracyjne na właściwe miejsce; stosuje także Ustawienia Rytualne, ustrukturyzowaną pracę w dużej grupie, która pozwala pracować z szerszym polem: duszą plemienną, przynależnością narodową, uniwersalnymi pojęciami i nieuświadomionymi uwikłaniami jednostki w tych obszarach. Mieszka i prowadzi swoją praktykę w Poznaniu.
www.malgorzatasieczkowska.pl