Film przedstawia życie i dzieło Gertrude Goldschmidt, znanej jako GEGO. Biograficzna narracja zostaje przepleciona wypowiedziami rodziny, przyjaciół, jak i wspomnieniami historyków sztuki (takich jak Luís Perez-Oramas i Glenn Lowry). Z filmu wyłania się portret artystki, niezwykle wrażliwej na linie i przestrzeń. Jej wykształcenie oraz sposób patrzenia na świat bezpośrednio przekładały się na tworzone przez nią prace. Gego w dziedzinie architektury skupiała się na zamkniętych formach, w inżynierii zwracała uwagę na konstrukcję, zaś jako artystka szukała wizualnego odpowiednika nieskończoności. Idea nieskończoności była dla Gego kluczowa; w jej pracach zostały zanegowane wyznaczniki architektonicznej przestrzeni takie jak sześcian czy objętość, wraz z wiążącymi się z nimi ograniczeniami. Dzięki temu jej sztuka wymykała się z konstrukcyjnej obudowy w nieskończoną przestrzeń. Znamienna wydaje się prezentowana w filmie wypowiedź Luisa Perez Oramasa, który twierdzi, że Gego miała niezwykłą intuicję w kwestii widzenia rzeczy, którym pozwalała „swobodnie oddychać” poprzez realizowanie ich w odpowiedniej szerokości. Film jasno pokazuje, że Gego interesuje się nie tylko formą czy też rozmiarem, ale przede wszystkim strukturą i transparentnością. Jej prace są dla nas okazją do spotkania nie tylko ze sztuką ale również z osobistym spojrzeniem na świat artystki.