Unikać wszystkiego, co przewidywalne, zarówno w tanecznym słowniku, jak i w strukturach kompozycji – ten estetyczny postulat zaproponowany przez Gilles’a Jobina jest właściwie sam w sobie tematem spektaklu Black Swan. Nowe dzieło Jobina w każdej sekundzie potrafi zadziwić, zaskoczyć, odbić nagle w nieprzewidywanym kierunku. Tytuł spektaklu, zapożyczony od Karla Poppera, przywodzi na myśl coś nieprawdopodobnego: pojawienie się jednego zaledwie czarnego łabędzia (czegoś, co „niemożliwe”) pośród innych należących do tej samej kategorii zmusza nas do modyfikacji używanej przez nas dotąd definicji, a co za tym idzie, zmiany naszego racjonalnego podejścia do rzeczywistości. Wystarczy wprowadzić mały element „niepokojącej obcości”, inaczej mówiąc – odejść od ustalonych zwyczajów, abyśmy od razu dostrzegli zmianę. Dokładnie to samo przeżywa dziecko, odkrywając świat: wszystko je zaskakuje, wprowadza zamieszanie, automatycznie powiększa lub modyfikuje repertuar jego doświadczenia. (…) Gilles Jobin wzywa nas w Black Swan, abyśmy zgodzili się zaryzykować powrót do dzieciństwa – do jego niespodzianek, gier, do tego, co jako dorośli odkrywamy po latach pod przykryciem oczywistej niewinności. (Sylviane Dupuis)