Wszechstronny artysta tworzący na zachodnim brzegu Stanów Zjednoczonych. Uznanie zdobył przede wszystkim za sprawą swoich rzeźb, asamblaży i eksperymentalnych filmów. Na początku lat 70. Conner związał się na kilka lat z amerykańskim rynkiem galeryjnym a jego prace (głównie rzeźby) pojawiły się we wszystkich ważniejszych amerykańskich muzeach. Po kilku latach Conner zerwał kontakty z nowojorskim, zinstytucjonalizowanym światem sztuki i wrócił na zachodnie wybrzeże, gdzie mieszka i tworzy do dziś. Prace Connera doczekały się uznania ponownie w roku 2000, kiedy to otwarto objazdową, retrospektywną wystawę prac artysty zatytułowaną 2000BC: The Bruce Conner Story. Pokazy o godz. 19 w Galerii.

Film A Movie został wpisany (jako jednen z nielicznych filmów eksperymentalnych) do Rejestru Narodowej Biblioteki Kongresu w Stanach Zjednoczonych, zawierającego listę najwybitniejszych osiągnięć kultury amerykańskiej. Filmowe prace Connera są uznawane obok filmów Kennetha Angera za jedną z głównych inspiracji teledysków ery MTV.

Związany początkowo z kulturą bitników Conner wprowadzał do swoich filmów już we wczesnych latach 60. bardzo szybki (dziś powiemy „teledyskowy”) montaż oraz obrazy wyprzedzające o kilka lat estetykę, która opanowała czasy kontestacji. Ścieżka dźwiękowa jego filmów często składa się z kolaży nagrań popowych. Kultura popularna wykorzystała elementy filmów Connera w uproszczony, przeciwny do zamierzeń artysty sposób. Rozpłynął się gdzieś krytyczny stosunek do amerykańskiej rzeczywistości lat 60., a elementy wizualne zostały przekształcone w kierunku modnej estetyki psychodelicznej i pop-artowskiej.

Sam Conner zrealizował na prośbę Briana Eno i Davida Byrne film do jednego z utworów ich przełomowej, samplingowej (techniki będącej de facto dźwiękowym odpowiednikiem found-footage) płyty My Life in A Bush of Ghosts – America is Waiting. Ulubioną techniką Connera jest found-footage – jego filmy składają się z przemieszanych fragmentów zapomnianych dokumentów, kronik filmowych i fabularnych filmów klasy B. Ich undergroundowy (tani, „brudny”) i nieco melancholijny charakter koreluje z przedstawianą w nich negatywną, choć nie pozbawioną elementów ironii i humoru oceną kondycji współczesnego społeczeństwa. Na przestrzeni niemal 50 lat Bruce Conner zrealizował zaledwie kilkanaście krótkich filmów, które konsekwentnie budują jego „sentymentalnie katastroficzną” wizję artystyczną.

Wiele z tych filmów istnieje w kilku, a czasem kilkunastu różnych wersjach co dobitnie świadczy o obsesyjnym perfekcjonizmie Connera, który potrafi pracować nad kilkunastominutowym filmowym kolażem nawet kilka lat.