Nazwa utworu „Tres Scripturae” oznacza „trzy pisma” i odnosi się do trzech działających w nim nurtów pisania: pisania choreograficznego, pisania muzycznego oraz pisania scenicznego (scenografii i oświetlenia). W utworze dla trzech tancerzy, muzyka i operatora technicznego, choreograf Etienne Guilloteau doprowadza do dialogu pomiędzy tymi trzema rodzajami pisania. Początkowo proste elementy są mnożone, dzielone i dekonstruowane w ruchu skłaniającym się ku barokowi. Ma to na celu odkrywanie i ujawnianie części tego, co ukrywają artyści, a co nie jest jeszcze lub nie jest zawsze widoczne. Guilloteau przekazuje przestrzeń spektaklu zarówno projektantowi oświetlenia Hansowi Meijerow, który otwarcie manipuluje świtałem i przestrzenią, oraz pianiście Alainowi Franco, który wykonuje muzykę z repertuaru dwudziestowiecznego. Ujawniając elementy spektaklu prowadzony w ten sposób „Tres Scripturae” prowadzi do aktywnego udziału widzów. Etienne Guilloteau stworzył w „Tres Scripturae” otwartą przestrzeń pomiędzy iluzją a dekonstrukcją, inteligencją a abstrakcją – przestrzeń, w której widzowie mogą dać się ponieść swojej wrażliwości i wyobraźni.