Spotykamy się w praktyce i praktykujemy spotkanie.
Tańcząc na ramionach przodków,
zanurzamy się w teraźniejszości.
I transformujemy jutro.
Projekt Yanka Rudzka (2015-2018), realizowany pod patronatem Art Stations Foundation i przy produkcyjnym wsparciu Instytutu Adama Mickiewicza, a także Instytutu Muzyki i Tańca, to szeroko zakrojony program badawczy, którego celem stało się odkrycie osobistej historii Rudzkiej i przywrócenie jej postaci dla historii polskiej choreografii. Obejmował on również spotkanie praktyków tańca i serię peregrynacji choreograficznych, których punktem wyjścia była idea zgłębiania niestylizowanej kultury tańca tradycyjnego i pytanie o jego możliwą rolę dla współczesnej choreografii.
Projekt zaowocował kilkoma publikacjami: m.in. online publikacją Między śladami historii a okruchami pamięci, pod redakcją Macieja Rożalskiego i Joanny Leśnierowskiej (wydanie w języku polskim i portugalskim, 2016), i dwoma tekstami – prof. Marii Claudii Guimarães i Joanny Leśnierowskiej – opublikowanymi w książce Polskie Artystki Awangardy. Historie i rekonstrukcje [Polish Dance Avant-garde Artists. Stories and Reconstructions] pod red. Joanny Szymajdy (Warszawa: Instytut Muzyki i Tańca, 2017). Projektowi w Polsce,w czerwcu 2017 roku, towarzyszyło także dwudniowe sympozjum „Yanka Rudzka. Gesty i tropy”.
W ramach przedsięwzięcia równie ważne stały się działania w polu tanecznej praktyki, co zaowocowało dwiema oryginalnymi pracami choreograficznymi: ZACZYN [Semente/Leavening] z udziałem polskich i brazylijskich tancerzy (2016/2017) oraz WIELOGŁOS [Poliphonies], w którym do artystycznej gry weszły także tańce i artyści z Armenii i Gruzji (2018).
Projektowi przyświecało pragnienie nie tylko poznania i analizy losów i twórczości Yanki Rudzkiej, ale przede wszystkim jej wiara, że bez pogłębionego rozpoznania tradycyjnych źródeł współczesna kultura nie może się rozwijać. Ta myśl stała się punktem wyjścia dla artystycznych poszukiwań i spektakli łączących tancerzy we wspólnej podróży do źródeł i z powrotem. Oferowały one spotkanie w tanecznej praktyce, i praktykowały spotkanie ponad kulturami. Jednocześnie powtórzony został programowy gest Yanki Rudzkiej: konfrontując się jednocześnie z własną, jak i obcą tradycją, w centrum uwagi postawione zostało pytanie o możliwe znaczenie tej tradycji dla współczesnej praktyki choreograficznej.
Pogłębiona wielowymiarowa analiza globalnej tanecznej kultury tradycyjnej wyposaża w narzędzia i odwagę, by zderzać ze sobą tak z pozoru odległe taneczne światy, jak brazylijska samba, polski oberek, ormiańskie kochari i gruzińskie perchuli. Działaniom towarzyszyła wiara, że choreografia, jak żadna inna sztuka, dzięki swej wielokulturowości i wypracowywanym modelom (współ)pracy, oferuje gotowe scenariusze „bycia razem” – wspólnoty opartej na wzajemnym poszanowaniu odmiennych tradycji i współdzielonym systemie wartości. Spektaklami w ramach Projekt: Yanka Rudzka kultywowaliśmy tę wielogłosową wspólnotowość oddając się jednoczącej, ekstatycznej i transformującej sile tańca.
