Pomysł spektaklu HAPPY w choreografii Nigela Charnocka zrodził się w wyniku intensywnego projektu improwizacyjnego dla młodych polskich tancerzy i choreografów, który odbył się w Starym Browarze w Poznaniu w marcu 2008 roku. Nigel Charnock, żywa legenda europejskiego tańca, współzałożycieli i wieloletni frontman DV8 Physical Theatre, kilkuletni dyrektor artystyczny Helsinki City Theatre Dance Company – jedna z najbarwniejszych osobowości współczesnego tańca – poprowadził w Poznaniu tygodniowy mistrzowski warsztat, w ramach którego wraz z wyselekcjonowaną grupą polskich artystów zgłębiał własną metodę pracy – improwizację łączącą elementy tańca i teatru, żonglującą słowami, intensywnym fizycznym ruchem, elementami video artu i filmu. Poznański projekt aktywujący przede wszystkim kreatywny potencjał uczestników (blisko 20 artystów z całej Polski) stał się tygodniową artystyczną podróżą, którą zakończył entuzjastycznie przyjęty przez publiczność pokaz po-warsztatowy oraz prestiżowa propozycja ze strony choreografa by powrócić do Poznania wiosną 2009 roku i stworzyć wraz z grupą wybranych tancerzy pełnowymiarowy spektakl taneczny.
Pozostając pod wrażeniem artystycznego potencjału młodych polskich artystów, ich kreatywności oraz brawurowej niemal odwagi i gotowości do podejmowania improwizacyjnych wyzwań, dyskutując o sytuacji tańca w Polsce i poznając warunki, w jakich zmuszeni jesteśmy dzień po dniu pracować, Nigel Charnock zaproponował wykreowanie wielopoziomowego projektu (HAPPY PROJECT), na którego realizację złożyły się:
– 6–tygodniowy okres prób ( od 4 lutego do 15 marca 2009)
– premiera spektaklu w Polsce (14 i 15 marca) oraz prezentacja spektaklu w Wielkiej Brytanii –w londyńskim The Place (7 i 8 kwietnia 2009).
– codzienne otwarte (i darmowe) lekcje prowadzone przez Nigela Charnocka z myślą o profesjonalnym środowisku tańca w Polsce (4-20 lutego 2009)
– warsztaty kreatywnego pisania (4-8 lutego) prowadzone przez Jadwigę Majewską wprowadzające w zagadnienia twórczego opisu ruchu i złożonego sensualnego fenomenu tańca
– kompleksowa kreatywna dokumentacja projektu, w ramach której zespół młodych artystów różnych mediów (fotografików, rysowników, operatorów, krytyków tańca) obserwować będzie proces powstawania spektaklu i odsłaniać krok po kroku kulisy prób i przygotowań do premiery na specjalnie stworzonej i uaktualnianej co tydzień stronie www projektu.
Kształt projektu HAPPY (wypracowany w okresie po-warsztatowym we współpracy Nigela Charnocka z kuratorem program Stary Browar Nowy Taniec – Joanną Leśnierowską) odzwierciedlał artystyczne zainteresowania wszystkich stron zaangażowanych w projekt. Nie koncentrował się jedynie na samym produkcie – przedstawieniu. Zwracał uwagę na, zazwyczaj niedostępny dla szerszej publiczności, proces powstawania spektaklu tanecznego.
Tym sposobem, poprzez umieszczane regularnie na WWW materiały dokumentujące historię powstania spektaklu, możliwe stało się śledzenie działań w studio od momentu narodzin pomysłu aż do dnia premiery, a także i dłużej. Projekt zakładał także aktywne uczestnictwo w procesie dokumentacji samych tancerzy, którzy zyskają w ten sposób możliwość komentowania i wzbogacania strony o własne wrażenia i uwagi. Wszystkie kontrybucje stały się fascynującym świadectwem drogi, jaką przez 6 tygodni podążali artyści pod wodzą Nigela Charnocka.
Za wielopoziomową strukturą projektu leżało przekonanie, że różnorodność działań dokumentacyjnych i poszukiwań twórczych wzbogaca dzieło o nowe środki i informacji oraz wnosi do spektaklu twórczy potencjał artystów wielu różnych dziedzin sztuki. Tym sposobem nie tylko spektakl zyskuje nową jakość, ale zostaje także w samym procesie twórczym wzbogacony o nowe odkrycia i zwraca uwagę na bogactwo inspiracji jaka pojawia się we współczesnym tańcu wraz z udziałem w procesie artystów wizualnych, artystów pióra, muzyków, reżyserów światła i fotografików. Poprzez takie działania projekt HAPPY miał nadzieję zainspirować polskie środowisko tańca współczesnego do artystycznych kolaboracji z przedstawicielami innych dziedzin sztuki i zaprezentować awangardowe sposoby pracy nad spektaklem. Szczególny nacisk położony na dokumentację procesu zwracał także uwagę na potrzebę refleksji nad ideą spektaklu na długo przed, oraz w trakcie samego procesu prób do przedstawienia.
