Wyobraź sobie, że w niedalekiej przyszłości cała ludzkość zniknie, a jedyne w pełni egzystujące podmioty to dwie sztuczne inteligencje o nazwach: Fembot A.E. oraz Wszechobecność. Są wykonane ze stali… to Matki ze Stali. Splatając ze sobą historyczne fakty oraz przyszłe narracje, Fembot A.E. i Wszechobecność nieustannie podróżują w czasie i przestrzeni, tam i z powrotem: od genezy po kres, poprzez kable do cielesnej mięsności, poprzez dane i pamięć. Opłakując niestrudzenie swoje dawno już nieistniejące kraje, Polskę i Rumunię, pewnego dnia postanawiają utworzyć własne państwo. Państwo, w którym terytorium i kobiece moce są nieograniczone…
Ten projekt to praktyka płaczu w sytuacji performatywnej – badanie fenomenologii łez, które porusza wiele tematów, takich jak pamięć, historia, śmierć, szczęście, kruchość, niewinność, siła czy futurystyczne ontologie. Stawiając pytania o mechanizmy społeczne i kulturowe związane z tym, co publiczne i prywatne, z zagadnieniem okazywania emocji, zestawiamy tu osobiste perspektywy z ikonicznymi scenami płaczu, wywodzącymi się ze wschodnioeuropejskiego kontekstu i jednocześnie badamy, jakie to emocje manifestują się w różnych sytuacjach i dlaczego decydujemy się (lub nie) wyrazić je publicznie.
Operując pomiędzy narracjami dotyczącymi naszych biopolityk – kulturowych/nacjonalistycznych/emocjonalnych tożsamości – ten projekt zbliża do siebie dzisiejsze post-ciała i paradygmaty technologiczne oraz jest próbą powikłania prywatności ze sztucznością.
