„Live on stage” to spektakl o scenie, o wyborach artysty, o tym co robi, jak się prezentuje, jak się sprzedaje. O znalezieniu się w niewłaściwym miejscu w niewłaściwym czasie, o braku pomysłów, o ich nadmiarze, o zaspokajaniu oczekiwań widza, o tworzeniu za dużo, o robieniu za mało. O piosence, o tańcu, o żarcie, o wygłupie i o kpinie, o umiejętnościach i o ich braku. O prezentowaniu i o przeginaniu. O występie – na serio, na scenie, na żywo.

Najwięcej emocji wśród publiczności wzbudził spektakl, którego pozornym celem było kokietować i uwieść widza, pozornym – ponieważ artysta tylko przytacza rozpoznawalne konwencje zdobywania publiczności znane teatrowi i filmowi od lat po to, by w rzeczywistości wykorzystać je przekornie do innego komunikatu, dotyczącego prawdy o aktorze i jego życiu na scenie. Mimo że “prawda” okazuje się dość gorzka, sam przegląd form dostarcza dużo zabawy. Orlik nie tylko uwodzi i bawi publiczność, ale także wodzi ją za nos, kiedy w połowie spektaklu brawurowo odgrywa jego zakończenie, a widzowie wierzą mu, że to jest rzeczywisty finał. Orlik ani na chwilę nie wypada z roli aktora-showmena, który zrobi wszystko, by zapewnić i utrzymać zainteresowanie, sympatię widza. Gromkie brawa sprawiają mu nieukrywaną radość, ale o tylko nadal odgrywana poza. Publiczność klaszcze, Orlik nadal błaznuje, ale to tylko żart, za chwilę po obfitych brawach tancerz zaprezentuje choreografię, w której na co dzień się wypowiada już bez przesadnej emfazy i parafrazowania konwencji.

+