René Daniëls – urodzony w 1950 roku, jest artystą holenderskim, który zaczynał karierę w latach 80-tych XX wieku na fali ogólnoświatowej tendencji „powrotu do malarstwa”. Wczesne prace artysty miały swobodny i anegdotyczny styl. W 1984 Daniëls dokonał wolty – zaczął malować bardziej minimalistycznie, przedstawiając salę wystawową z substytutami obrazów na ścianach. Uproszczony kształt sali wystawowej stał się głównym motywem jego twórczości na kilka kolejnych lat. Figura przechodziła mutacje i pojawiała się w rozmaitych konfiguracjach, by wreszcie stać się elementem konstrukcji pozbawionej odniesienia poza kontekstem obrazu.

Poprzez nieustanną reprodukcję i rekonfigurację obrazu prace Daniëlsa odzwierciedlają sytuację znaną z wystaw malarstwa: malarz przedstawiał substytuty obrazów w sali, obrazy puste, pełniące jedynie rolę dekoracji. Tym samym przedstawił własne malarstwo jako pusty kształt, próżnię w muzeum. Praca została zrealizowana po to, by unaocznić ułomność obrazu, a tym samym – fetyszystyczny charakter malarstwa. Ten gest jest przykładem krytyki instytucjonalnej uprawianej w ramach „powrotu do malarstwa”, w latach 60-tych XX w.

Redukcja obrazu do pustej formy umożliwiła Daniëlsowi stworzenie długiej serii obrazów, które nie były podporządkowane przymusowi referencjalności. Kształt sali wystawowej – który z czasem stawał się coraz bardziej umowny i abstrakcyjny i zaczął być określany mianem „muszki” – zmienił się w znak, który, swobodnie powielany, zajmował całą powierzchnię obrazu. W pracach z roku 1987, takich jak Kades-Kaden czy Lentebloesem [Wiosenne kwiaty], Daniëls zastąpił kształty pustych obrazów w sali wystawowej ich tytułami bądź nazwami miejsc, w których możliwe były pewne działania.

W 1987 roku artysta przeżył rozległy wylew i zaczął ponownie malować dopiero w 2005. Postanowił kontynuować pracę przerwaną kilkanaście lat wcześniej, powracając do swoich dzieł sprzed wylewu, przeinterpretowując je i umieszczając w nowych konfiguracjach.