Termin close-up jest używany w fotografii i filmie. Określa sie go jako efekt czy narzędzie do intensyfikacji treści. Doznanie to wynika z interakcji pomiędzy zdjęciem czy scena filmowa a rzeczywistym światem widza. Efekt close-up’u jest odbiciem bardzo bliskiej przestrzennie i emocjonalnie sytuacji międzyludzkiej. Widz w pewnym sensie wkracza w granice przestrzeni intymnej oglądanego aktora, co w normalnych warunkach byłoby niemożliwe.
Spektakl Close-up jest pewnego rodzaju refleksja na temat specyficznej obecności scenicznej. Tancerze maja do dyspozycji niewielka scena w formie kwadratu. Współobcują oni z widownia w dużej bliskości fizycznej. W efekcie całość tworzy intymne spotkanie pomiędzy widzem i performerem. Choreografia opiera sie w dużym stopniu na minimalnych akcjach ciała gdzieś pomiędzy abstrakcja i w miarę konkretnymi stanami emocjonalnymi. Tancerze zamiast cos reprezentować czy przedstawiać starają sie „być” i „żyć” na scenie nadal wykonując swoje zadania przed publicznością.
Widownia może być konfrontowana z czymś natury personalnej albo prywatnej. Ktoś może próbować wkroczyć w czyjąś prywatna przestrzeń w celu bycia intymnym. Widzowie mogą być tylko obserwatorami ale granica pomiędzy pasywna a aktywna obserwacja może być czasami niejasna. Widzowie i tancerze mogą być czasami usytuowani blisko w przestrzeni; mogą słyszeć nawzajem swój oddech. Zarówno w pozytywnych momentach bliskości jak i tych, które powodują wrzenie krwi, jeden czynnik może być wspólny: bliska obecność ludzi może być pobudzająca.