Film jest rejestracją wywiadu z Jadwigą Maziarską, przeprowadzonego przez Krystynę Czerni, historyczkę sztuki zajmującą się twórczością artystów z II Grupy Krakowskiej. Wypowiedzi Maziarskiej dotyczą jej własnych obrazów oraz twórczości innych malarzy z jej pokolenia, m.in. artystów z kręgu powojennej Grupy Krakowskiej czy Andrzeja Wróblewskiego. Film powstał w 1996 roku, przed przełomem w spojrzeniu na twórczość Jadwigi Maziarskiej. W 1998 roku Józef Chrobak, członek i teoretyk II Grupy Krakowskiej, dostrzegł zbieżność między pracami artystki a wycinkami prasowymi, które stanowiły szkice do jej obrazów. Przed tym odkryciem twórczość Maziarskiej była analizowana i oceniana jako stricte abstrakcyjna. Nowy pogląd na jej sztukę zakłada silny związek obrazów z przetwarzaną przez artystkę rzeczywistością. Jak sama zauważa, płótno jest dla niej nieskończoną przestrzenią, w której odkrywa ona coraz to nowsze możliwości identyfikowania siebie, czy też dokumentowania swojej tożsamości, niezależnie od miejsca i czasu.