Jerzy Lewczyński (ur. 1924, Polska) fotografik, jeden z najbardziej zasłużonych artystów dla powojennej historii fotografii polskiej. Znany jest ze swoich wielu dokonań, które następowały po sobie od lat 50., kiedy wraz ze Zdzisławem Beksińskim i Bronisławem Schlabsem stworzył prekursorskie prace wobec powstałej dziesięć lat później sztuki konceptualnej. W 1959 roku był współorganizatorem słynnej wystawy, szeroko znanej pod nazwą „Antyfotografia” w Gliwickim Towarzystwie Fotograficznym, gdzie w sposób innowacyjny przedstawiono neutralną estetycznie dokumentację fotograficzną jako cykle traktujące o „poezji prozy życia”. Cykle te artysta kontynuował od końca lat 1960. Lewczyński jest twórcą „archeologii fotografii”, idei o podłożu autorskiego programu społeczno-artystycznego, bardzo ważnej w kontekście fotografii światowej. Program „archeologii fotografii”, sformułowany na przełomie lat 1979-80, skupiał się na ocaleniu oraz podniesieniu rangi fotografii rodzinnej, anonimowej (a nawet zniszczonej) w ramach szerokiej archiwizacji przeszłości.