Choreograficzny boom dotarł do Polski! Jak to więc możliwe, że pomimo otaczającego choreografię entuzjazmu, coraz większej publiczności i coraz większego uznania, nie można oprzeć się wrażeniu, że dynamicznie rozwijająca się polska choreografia jest nadal zaskakująco mało widoczna w głównym nurcie dyskursu kulturalnego (a za granicą niewidoczna prawie wcale). Ile ma to wspólnego z faktem, że z natury buntownicza, pozostaje w krytycznym stosunku do, i konsekwentnie odmawia obecności w mainstreamie ? Że jest dyskursywna i polityczna? pełna odniesień do innych dziedzin? że świadomie i odważnie zamieszkuje przestrzenie pomiędzy? Że celebruje wolność i różnorodność? Że nieustannie ujawnia i kwestionuje ogólnie przyjęte i narzucone sposoby postrzegania i doświadczania ciała i świata by tworzyć całkowicie kontr- sposoby widzenia i bycia widzianym? i by przeciwstawiać się opresyjnym wizerunkom, ideom i ideologiom? Czy faktyczna ekonomiczna cenzura i brak obecności w oficjalnych kulturalnych kręgach jest wynikiem tego, że jako forma sztuki bezwzględnie kwestionuje artystyczne i społeczne, status quo, jak i wszelkie agendy mikro- i makropolityki?

Przyłączając się do obchodów piętnastolecia programu Stary Browar Nowy Taniec, podczas dwóch intensywnych dni szwajcarskie Muzeum Susch gościło siedmioosobową reprezentację polskich artystów, którzy podczas ostatniej dekady dokonali pokoleniowej zmiany na rodzimej tanecznej scenie. Prezentacje w ramach programu Acziun Susch i we współpracy z festiwalem Culturescapes:Polen oferowały szwajcarskiej publiczności wgląd w obecny pejzaż współczesnej polskiej praktyki choreograficznej. Pozwoliły też na namysł nad pytaniem Kto się boi (polskiej) choreografii? Może Ty?