„Exercises for a hero” to solo-performance. Solo ponieważ bohater, superbohater to solista – jednostka, która staje naprzeciw, a lepiej ujmując przed tłumem. Mój hero chce wygrywać.
Mój Hero płacze jak każdy człowiek. Mój Hero być może wcale nie jest zwycięzca, wręcz przeciwnie.

Płacz czy perforens płaczu traktowany jako stan fizyczny jest podstawową forma zaangażowania performera w tej pracy. Płacz jest kanwą, na której budowane są pozostałe działania, sytuacje, obrazy. Płacz trwający prawie przez cały czas performancu stanowi jego element stały będący zarazem specyficzna formą performatywności.

Równolegle do kontynuującego się płaczu na scenie pojawiają się obrazy i ich fragmenty odnoszące się do wizerunków Hero. Skąd one pochodzą? hero – pop – nonsens – absurd – skojarzenie

Hero przechodzi przez te obrazy, akty. W ich absolutna niezbędność wierzy on prawie ideologicznie, jak to bohater. Nie ma tu wskazania kim jest bohater. To pop-rytuał, podróż otwarta dla widowni.