Z współczesnymi choreografami łączy Tadeusza Kantora tworzenie nowego systemu ikonografii cielesności, a także związana z tym rytmizacja działań scenicznych, ukierunkowanie na działanie performera. Wiele ścieżek interdyscyplinarnej sztuki Kantora prowadzą do wielkiego tematu ciała rzadko w jego twórczości podejmowanego. Od lat 90. wyjątkowo często eksponowanego w praktyce współczesnych choreografów. W tej niebezpośredniej fascynacji ciałem, skóry naciągniętej na szkielet, skrywającej zarówno anatomiczne narządy, labirynty połączeń, złożeń układów kostnych i innych; skrywane pod powłoką jest jakby kolejne wnętrze, element abstrakcyjny, duchowy, intelektualny nienamacalny, choć obecny. Kantor śledzi wzrokiem za realnym ciałem, lecz dostrzega głównie jego rozpad i obumieranie. Łapie człowiek i jego analogie – szmaciana lalka oraz maszyna, na codziennych czynnościach i działaniach – i tu spotyka ponownie perspektywę bliską współczesnej praktyce choreograficznej. Celem wykładu będzie szukanie analogii oraz ich komentowanie.