W trakcie studiów nad życiem w epoce baroku natknęłam się na opis wczesnych recepcji nowego rodzaju muzyki.
W opisie reakcji na tę muzykę często pojawia się określenie grandiloquent – pompatyczna. Z jednej strony bawi mnie, a z drugiej ciekawi fakt, że potoczne odczuwanie muzyki barokowej nie zmieniło się znacząco po dziś dzień. Słownik oksfordzki języka angielskiego tak wyjaśnia termin grandiloquence: pompatyczność (określenie formalne, pejoratywne); użycie długich bądź skomplikowanych słów w celu wywarcia wrażenia na otoczeniu.
Mając to określenie w pamięci zaczęliśmy przyglądać się temu, jak połączyć ze sobą w jeden zespół na jednej scenie trzech muzyków wykonujących utwory barokowe oraz czterech tancerzy tańca współczesnego.
Punktem wyjścia stało się zagadnienie improwizacji w ramach muzyki baroku, gdzie pewna część partytury jest zawsze otwarta na swobodną interpretację. Poddaliśmy partytury manipulacjom czasowym – poszczególne nuty uległy wydłużeniu lub skróceniu w celu uzyskania bezpośredniej relacji z ruchami tancerzy.
Głównym naszym celem było stworzenie jednego organizmu z tancerzy i muzyków oraz wykreowanie spektaklu, w którym widzowie podążają za zespołem nieustannie zaangażowanym w uzgadnianie między sobą, negocjowanie i odnajdywanie konkretnych scenicznych rozwiązań dla pojawiających się tu i teraz sytuacji. Struktura spektaklu jest ustalona, lecz konsekwentnie zostawiamy wykonawcom swobodę dokonywania ciągle nowych wyborów.
Kirstine Kyhl Andersen (Dania)
w 2004 r. ukończyła School for New Dance Development (SNDO) w Amsterdamie. W tym samym roku wspólnie z kompozytorem Nielsem Bjergiem założyła zespół [WEGO], w skład którego wchodzi obecnie czterech tancerzy i czterech muzyków z pięciu różnych krajów (www.wego.dk). Współpraca Kirstine i Nielsa ogniskuje się wokół pytania jak zintegrować koncert na żywo ze spektaklem tanecznym. Artystów zajmuje także to, w jaki dokładnie sposób współbrzmią ze sobą ruch i partytura muzyczna. Swoje spektakle pragną grać zarówno w teatrach, jak i salach koncertowych z nadzieją na pozyskiwanie coraz szerszej widowni. Do tej pory zespół stworzył 8 produkcji. W 2005 r. Kirstine i Niels wygrali konkurs choreograficzny Dansolution w Kopenhadze (spektaklem „[MEGO] an assisted solo#2”). Ostatnimi laty [WEGO] otrzymało wsparcie ze strony Duńskiej Rady Sztuki. Dzięki temu mecenatowi artyści mogli we wrześniu 2010 r. zainicjować okres poszerzonych choreograficznych studiów i rezydencji.
Kirstine pracuje także jako tancerka; jest pedagogiem i doradcą w zakresie choreografii. Od ukończenia studiów mieszka i pracuje w Kopenhadze.
Przemysław Kamiński (Polska)
Studiuje choreografię w Akademii Muzycznej im. Bacewiczów w Łodzi. Stypendysta Instytutu Muzyki i Tańca (program: wspieranie aktywności międzynarodowej). Doświadczenie taneczne zdobywa szkoląc się w Polsce i za granicą u takich pedagogów jak Karolina Kroczak, Corine Lanselle, Peter Jasko, David Zambrano, Marta Coronado, Martin Kilvady. Współpracował z Nicole Seiler (Szwajcaria) przy projekcie „Living room dancers” w ramach Festiwalu Ciało/Umysł w Warszawie, a także z Karoliną Kroczak przy spektaklu „Tropiciele” (Teatr Tańca Zawirowania). Jest autorem choreografii do spektaklu „I love war. Traktat o dobrej wojnie” (reż. Red Haddad) w Instytucie Teatralnym w Warszawie. Współpracuje z Interdyscyplinarną Fundacją Artystyczną Kombinat Twórczy.
Karolina Kraczkowska (Polska)
jest absolwentką studiów podyplomowych w Laban Centre w Londynie (Transitions Dance Company) oraz Instytutu Lingwistyki Stosowanej. Swoją drogę artystyczną rozpoczęła w Polskim Teatrze Tańca w latach 2004-2007 występując w choreografiach autorstwa Ewy Wycichowskiej, Pauliny Wycichowskiej, Jacka Przybyłowicza, Istvana Juhosa Puto, Karine Saporty, Virpi Pakhinen, Susanne Jarresand, Iwony Olszowskiej. Podczas pobytu w Londynie miała zaszczyt współpracować z Lost Dog, Rosemary Butcher, Allison Brown, Jasmin Vardimon, Yong Ming Cho, Athina Vahla, Toni Mira, Fin Walker oraz Janiną Rajakangas. Jej ostatnie projekty związane były z izraelskim duetem choreograficznym Or & Oran Dance Company oraz Henrikiem Kaalundem i Kostią Rapoport (improwizacja integrująca ruch z realizowanym na żywo dźwiękiem).
Christos Papadopoulos (Grecja)
Studiował nauki polityczne i aktorstwo w Atenach oraz taniec / choreografię w School for New Dance Development w Amsterdamie. Pracował jako choreograf i reżyser ceremonii otwarcia i zamknięcia Igrzysk Olimpijskich w Atenach w 2004 roku. Tańczył dla wielu choreografów i zespołów, m.in. dla Dimitris Papaioannou Dance Company (GR), Alexandry Waierstal (DE/CY), Roberta Steijna (NL), kompanii [WEGO] (DK). Stworzył ruch sceniczny do wielu przestawień teatralnych; uczy tańca w szkołach i na warsztatach w Grecji i Europie.
Esther Wrobel (Izrael / Dania)
Tańca uczyła się w Mathe Asher School for Perfoming Arts (MASPA) w Izraelu. Po szkole dołączyła do Kibbutz Contemporary Dance Company. Od 2003 roku mieszka w Kopenhadze i pracuje jako niezależna tancerka i performerka, głównie w krajach skandynawskich, Holandii i Francji. W latach 2004-2007 współpracowała z zespołem Ariadone Carlotty Ikeda. W swoich własnych spektaklach Esther często pracuje z muzykami, filmowcami i cyrkowcami. Jest certyfikowanym nauczycielem sztuk walki i gimnastyki, uczy także akrobatyki w wielu szkołach cyrkowych i szkołach tańca w Danii.
Gunnhild Tønder (Norwegia)
Po studiach z zakresu fortepianu i klawikordu w Akademii Griega w Bergen oraz w Akademii Sibeliusa w Helsinkach, ukończyła studia w Duńskim Konserwatorium Królewskim w klasie Larsa Ulrika Mortensena. Jest jedną z najbardziej obiecujących klawikordzistów krajów nordyckich koncertującą i nagrywającą w całej Europie. Jej projekty obejmują m.in. nagrania z Pernillem Petersenem i wiolonczelistą Thomasem Pittem, koncerty składanek włoskich utworów operowych epoki baroku „I natt I natt” w Operze w Malmö, „Oratorium Bożonarodzeniowym” Bacha i „Mesjaszu” Haendla z Norrlands Operas Symphony Orchestra, „Orlando” Haendla dla Opery Australijskiej w Melbourne, „Orfeusza” Monteverdiego i „La Canterina” Haydna w Kopenhadze, tournée z Saraband Consort w Wielkiej Brytanii, Hiszpanii i Chorwacji, debiut z Mercurius Ensemble w Cadogan Hall w Londynie i występy ze własnym zespołem Handel with Care w całej Skandynawii. Gunnhild często koncertuje także z norweskimi flecistami Caroline Eidsten Dahl i Ingeborg Christophersen oraz ze skrzypkiem Christianem Eidstenem Dahlem. Od niedawna współpracuje z Ålesund Strykekvartett – zespołem wykonującym zarówno muzykę współczesną, jak dawną.
Ingrid Økland (Norwegia)
mieszka w Oslo, gdzie jest muzykiem niezależnym wykonującym utwory na współczesnych i barokowych skrzypcach. Regularnie koncertuje z norweskimi zespołami muzyki barokowej: Barokkanerne i Norweską Orkiestrą Barokową. Studiowała grę na skrzypcach barokowych u Sirkka-Liisa Kaakinen-Pilch w Kopenhadze, uczestniczyła także w kursach mistrzowskich muzyki dawnej w Tomar (Portugalia) i w Sund (Norwegia) prowadzonych przez Richarda Gwilta. Równolegle z nauką gry na skrzypcach barokowych, od 2005 roku Ingrid studiowała także grę na skrzypcach współczesnych. Ingrid jest członkiem norweskiego zespołu TidligFolk (WczesnyFolk), który łączy muzykę baroku z norweską muzyką ludową.
Emily Robinson (Wielka Brytania)
studiowała grę na wiolonczeli w Królewskiej Akademii Muzyki w Londynie pod kierunkiem Matsa Lidströma i Jennifer Ward-Clarke. W 1998 roku zdobyła miejsce w klasie wiolonczelisty grającego na instrumencie barokowym Jaapa ter Lindena w Konserwatorium Królewskim w Hadze, uzyskując stypendium na dalsze studia od Fundacji Muzycznej Księżnej Münster (dyplom w 2003 roku w zakresie wykonawstwa muzyki dawnej). W Holandii Emily założyła zespół o nazwie Opera Quarta, z którym wygrała dwa międzynarodowe konkursy muzyki dawnej: Premio Bonporti i Van Wassenaer Concours. W 2007 roku nagrana przez Opera Quarta płyta z utworami Jeana-Marie Leclaira (ORF) otrzymała nagrodę Diapason d’Or francuskiego czasopisma „Diapason”. W 2004 roku Emily powróciła do Londynu i przez rok uczestniczyła w programie Jerwood dla młodych muzyków z Orchestra of the Age of Enlightenment. Koncertuje z zespołami w Wielkiej Brytanii i za granicą, w tym z Academy of Ancient Music, The King’s Consort, Les Muffatti, Concert d’Astrée i Le Cercle de l’Harmonie. Gra na wiolonczeli skonstruowanej w 1762 roku w Londynie przez Thomasa Smitha.
Niels Bjerg (Dania)
Jest duńskim kompozytorem i gitarzystą. Edukację muzyczną zaczął od gry na skrzypcach i fortepianie, by ostatecznie poświęcić się gitarze. W 2004 ukończył Konserwatorium w Amsterdamie z dyplomem gitarzysty jazzowego. Od 2004 roku współprowadzi razem z Kirstine Kyhl Andersen muzyczno-taneczną kompanię [WEGO] (www.wego.dk).