Metoda posiada dwa główne źródła inspiracji: psychologię zorientowaną na proces Arnolda Mindella oraz psychologię analityczną Carla Gustawa Junga. Istota tego podejścia zasadza się na dwóch elementach. Pierwszym jest uznanie relacji pomiędzy tym, co świadome w twórcy, a tym co w nim nieświadome, za fundament procesu twórczego. Drugim jest założenie integralności człowieka, kładące nacisk na rozwojowy charakter sztuki oraz podkreślające podmiotowy charakter ciała w procesie twórczym. Wielką zaletą tej metody jest tzw. praca wielokanałowa, opierająca się na wyodrębnieniu różnych kanałów percepcji dostępnych człowiekowi, m.in. wizualnego, słuchowego, proprioceptywnego, kinestetycznego (ekspresja przez ruch). Praca wielokanałowa pozwala przekroczyć czysto fizyczne i cielesne nastawienie do sztuki tańca oraz stwarza bardzo szeroki kontekst doświadczeń dla procesu kreacji w tańcu.

Z kolei założenie integralności, łączące psychiczność i fizyczność w jedną całość, otwiera tancerza na wielość możliwych pól doświadczenia jako potencjalnych źródeł ruchu. Opierając pracę na wielu zróżnicowanych technikach, możemy w spójny i świadomy sposób sięgnąć do całego rezerwuaru doświadczeń danych człowiekowi, w tym m.in. snów, wyobrażeń, fantazji, wspomnień, odczuć fizycznych, symptomów, dolegliwości, jak również doświadczeń z pozoru odległych, czy nawet całkiem nie przynależących do świata przeżyć tancerza.

Esencją tej metody jest wyjątkowy stopień indywidualizacji doświadczenia w ramach tańca, swego rodzaju poczucie głębokiego związku z własnym ciałem i świadomość tego, co się poprzez tanieć wydarza.