Witajcie w świecie HAPPY! Nigel Charnock – jedna z największych osobowości współczesnego tańca, współzałożyciel kultowego DV8 Physical Theatre, świetny improwizator, performer i choreograf – przybył do Polski by uszczęśliwiać ludzi! Pod jego wodzą dziewięcioro niezwykłych młodych performerów wkracza na scenę, by z prawdziwie polską pasją opowiedzieć historię miłości, pożądania, wódki i śmierci. „Grunt to poczucie humoru”, mówi Nigel – sprawdź, czy i ty możesz się nim szczycić. Bądź HAPPY!
Pomysł spektaklu „Happy” w choreografii Nigela Charnocka (z udziałem 9 polskich tancerzy) zrodził się w wyniku intensywnych poszukiwań w ramach projektu improwizacyjnego dla młodych polskich choreografów, który odbył się w Starym Browarze w Poznaniu w marcu 2008 roku.
„Happy” zostało umieszczone w kontekście nie do końca realnej, bardziej „wyobrażonej” przez Charnocka polskiej wsi. Dzięki temu zabiegowi miejsce to zyskuje także pewne uogólnienie – zawieszone pomiędzy folklorem a swego rodzaju „współczesnym wizerunkiem”, gdzie najłatwiej o wyraziste obrazy i wyłapane stereotypowe zachowania, może być także każdym miejscem, niekoniecznie stricte polskim – miejscem symbolicznym. Spektakl czerpie inspirację z rzeczywistości, ale także z kontrastu między wczoraj i dziś. Z tej antynomii korzystają polscy tancerze, którzy nadają proponowanym przez Charnocka układom niepowtarzalny styl. Na scenie utrzymuje się energia, która została obudzona przez choreografa, ale stworzona przez tancerzy. Ich sposób ekspresji, to w jaki sposób ich ciała w tańcu potrafią podjąć temat polskości, jest najlepszym świadectwem tego, co może ona dziś oznaczać dla nas. Całość przedstawienia zatopiona jest także w polskiej (choć nie tylko) muzyce ludowej, i współczesnej – folkowej, co przydaje produkcji kolorytu i energii. Dziewięcioro młodych tancerzy tworzy sugestywne obrazy, noszące w sobie ślad rozpoznawalnej na całym świecie ekspresji Charnocka, jedynej w swoim rodzaju mieszanki hiperdynamicznego, często gwałtownego, ale zarazem lirycznego, przepełnionego metafizycznym niepokojem, ruchu, którego forma tylko z pozoru wydaje się być humorystyczna.
„Polecam ten spektakl wszystkim, którzy lubią stosowanie mocnych środków w teatrze (…). Polecam go tym, którzy chcieliby zobaczyć zespół tancerzy nie będący zbitą masą, zespół, w którym każdy artysta jest odrębny i samodzielny w budowaniu postaci oraz nadawaniu jej wyrazu, również ruchowego. Polecam go także wszystkim tym, którzy lubią, kiedy tancerz lub aktor balansuje dokładnie na granicy – naturalnego wstydu, swojej intymności, dobrego smaku, psychicznego i fizycznego bezpieczeństwa – ale bez jej przekraczania.”
Anna Koczorowska / nowytaniec.pl
