Czym może być podróż do niemożliwego? Sześcioro tancerzy w przejmującym świecie Georges’a Bataille’a, francuskiego pisarza, filozofa, kontestatora współczesnej kultury.
Jako jeden z niewielu myślicieli minionego stulecia, Bataille miał odwagę tak bezkompromisowo i bezwzględnie zapytać o sens i kształt ludzkiego istnienia. Jego rebelianckie idee uderzały w nowożytną kulturę zbudowaną wokół systemu pracy, która – jak twierdził – wyprowadziła człowieka na jałowe terytoria. Drogę, na miarę pełni ludzkiego losu, widział w akcie transgresji, który nakazywał porzucić bezpieczne granice i podążać ku nieznanemu. Poprzez ten akt miał się, lub przynajmniej mógłby się wyłonić nowy człowiek. Jako suweren własnej egzystencji. Zdobywca autentyczności. A może po prostu ‘śmieszek i tancerz’, jak nazywa człowieka w „Części przeklętej”.
Bataille rzuca nam wyzwanie. Prowadzi nas do miejsca, gdzie „wszystkie gwałtowne uczucia zlewają się w jedno”. Jego paradoksalna filozofia milczącym gestem wskazuje na taniec. Tańcząc odkrywamy grozę i ukryte w głębi nowe przestrzenie. Tańcząc, skaczemy w pustkę i odnajdujemy śmiech. Tańcząc zanurzamy się w mrocznej łamigłówce erotyzmu, aż wreszcie natrafiamy na „świat święta, królów i bogów”. Taniec staje się próbą suwerenności, wyrażając namacalnie i bez słów niezwykły dramatyzm myśli Bataille’a z jego głównym pytaniem: czy możemy stać się na nowo?
Podstawą realizacji projektu były następujące teksty Georgesa Bataille’a,: „Doświadczenie wewnętrzne”, „Łzy erosa”, „Część przeklęta”, „Erotyzm”. Stanowiły one przedmiot wielokierunkowej pracy badawczej, podczas której zastosowaliśmy naszą metodę pracy ze snami i nieświadomością, rozwijaną od 2005 r. w ramach projektu „Taniec śniącego ciała“. Jest ona twórczą syntezę technik inspirowanych psychologią analityczną C.G.Junga, psychologią zorientowaną na proces A.Mindella, oraz technik improwizacyjnych i medytacyjnych, które rozwijaliśmy przez wiele lat naszych badań.
