„Oops” to solowy spektakl taneczny odgrywany jako nieustający „dialog” pomiędzy tancerką (Anitą Wach) i sceną, która wciąż kwestionuje znaczenie swoje własnego i tancerki istnienia. Scena przyjmuje tu rolę „osoby dramatu” zwracając się do widzów i tancerki za pomocą wyświetlanego tekstu: „Mam problem ze światłami. Wiem, że powinnam je włączyć już za chwilę. Ale obawiam się, że może to być błąd”.
Choć scena przemawia z pozycji ponadczasowej świadomości, transcendencji, „krytycznego rozumu”; choć jest świadoma historycznej pętli błędów, w którą wciąż i od nowa daje się złapać wraz z artystami, producentami, widzami, gospodarką, państwem, nauką, religią – jest całkowicie bezsilna, skazana na fizyczną obecność wykonawcy. Tancerka, uwięziona we własnej fizycznej obecności i jednocześnie w jej kontekście, może jedynie bronić swojego znaczenia poprzez ciało. Obie wyznaczają sobie nawzajem granice i obie zmuszone są przyznać się przed sobą, jak za każdym razem od nowa udaje im się wzajemnie siebie zdradzić. Błąd jest jedynym posiadającym znaczenie powodem ich istnienia.
„Oops” odnosi się do mechanizmu błędu działającego jak pętla, od której nie ma ucieczki. Albowiem nigdy nie ma tylko jednego błędu. Zawsze następuje po nim nieskończona seria błędów aż potrzeba zmiany staje się zbyt wielka. Zmieniamy sposób ubierania się lub nawyki żywieniowe, partnera, pracę, imię, adres, bank, dyrektora, małżeństwo, prezydenta, rząd, konstytucję, ustrój… Życie staje się niekończącym się procesem poprawiania błędów obracającym się wokół wciąż tego samego błędu – poprawienia błędu. Historia stopniowo traci znaczenie. „Umysł oświecony” utknął na dworze Ludwika XIV cynicznie skazując każdą próbę znalezienia rozwiązania na porażkę. Stał się więźniem błędu.
