STARY BROWAR NOWY TANIEC NA MALCIE 2019

Dance is hard to see oświadcza zaskakująco w samym środku tanecznej rewolucji post modern dance (uznawanej oficjalnie za początek współczesnej choreografii) jej pionierka Yvonne Rainer.

Z rewolucją tą kojarzy nam się dziś przede wszystkim hasło demokratyzacji tańca i idące w ślad za nim kwestionowanie tanecznej wirtuozerii i radykalne poszerzenie tanecznego słownika o ruch potoczny, z chodzeniem i bieganiem na czele. Pozwoliło to wykreować egalitarną przestrzeń wspólnoty działających i oglądających i przekierowało uwagę widza na wcześniej niezauważaną, a wszechobecną – choreografię życia codziennego.

Proklamacja Rainer (świadomie wykorzystującej fakt, że angielskie to see oznacza zarówno dostrzeżenie czegoś, jak i tego zrozumienie) ujawnia jednak, że chodziło tak naprawdę o coś więcej: o naukę nowego sposobu patrzenia na, oraz dostrzegania ruchu i jego szczególnej organizacji – CHOREOGRAFII – która (wciąż) wymyka się naszemu postrzeżeniu.

Bo zobaczyć znaczy zrozumieć i dostrzec w całej tego złożoności. Ta szczególna taktyka uwidaczniania (nie ograniczająca się jedynie do re-definicji samego tanecznego medium) zdaje się dziś jednym z najciekawszych obszarów choreograficznych poszukiwań. To strategia jednoczesnego odsłaniania szwów i ukazywania struktury kompozycji; strategia operowania oderwanym od naturalnego kontekstu i poddanym specjalnej organizacji, wciąż jednak doskonale rozpoznawalnym ruchowym materiałem stanowiącym budulec – równie fizycznych, co wizualnych – metafor. Metafor, które skutecznie diagnozują zarówno jednostkową, jak i społeczną, jak i polityczną kondycję. To artystyczne i krytyczne transformowanie otaczającej nas wielowymiarowej rzeczywistości, by uczynić widzialnymi (możliwymi do postrzeżenia i zrozumienia) mechanizmy, jakie nią rządzą. To także jednoczesna praktyka kontr-wizualizowania, tworzenia nowych sposobów widzenia, czy wręcz „odwidzania” narzucanych nam zewnętrznie oraz sztucznie naturalizowanych, sposobów postrzegania ciała i świata oraz kreowanie ich nowych reprezentacji.

W szczelinie między sztukami wizualnymi a (tradycyjnie rozumianym) tańcem ulokowała choreografię inna wybitna artystka post modern Trisha Brown. Szczelina ta nieustannie się poszerza odsłaniając swe operacyjne pole – pole choreografii świadomie i garściami czerpiącej z innych dyscyplin i celebrującej naturalną dlań płynną przestrzeń POMIĘDZY.

Do przestrzeni tej zapraszamy Was w ramach maltańskiej odsłony naszego programu!

Za nami 15 ekscytujących lat dedykowanych współczesnej choreografii – jej prezentowaniu, jej kreowaniu oraz poszerzaniu pola jej widzenia.

Kolejny już raz wyruszcie z nami tam, gdzie w ruch wprawiane są nie tylko (ludzkie i nieludzkie) ciała, ale i obrazy, dźwięki, myśli, idee i ideologie, i gdzie możemy wspólnie patrzeć i widzieć wciąż więcej i więcej; i gdzie choreografia z dosłownych i metaforycznych peryferii przesunięta została, i pozostaje niezmiennie od 2004 roku, w samym centrum uwagi.

Kuratorka programu:
Joanna Leśnierowska