Współczesna choreografia jako narzędzie zmiany świata?
Czy w czasach kryzysu demokracji, ta „najbardziej demokratyczna ze sztuk”
jak lubi się o niej mawiać, może stać się dla nas lekarstwem?
Dostarczyć alternatywnych scenariuszy?

Choreografia jako przestrzeń możliwego zniesienia Rancière’owskiego paradoksu widza. Przestrzeń, w której przekroczona zostaje zwyczajowa opozycja między patrzeniem i działaniem.
Przestrzeń, w której widz zamiast biernym (p)o(d)glądaczem, staje się wyemancypowanym równoprawnym kreatorem znaczeń.
Przestrzeń, w której z zasady rezygnuje się z jednego, nadrzędnego sensu
na rzecz wielu równoprawnych odczytań.
Przestrzeń, w której zaktywizowany, poszukujący, eksperymentujący i przede wszystkim – doświadczający – widz nie poddaje się cudzym ocenom i arbitralnym sądom by, jak przestrzega sam Rancière, nie ulec żadnej władzy, zniewoleniu i opresji.

Choreografia, jako przestrzeń (wciąż) możliwej wspólnoty indywidualnych postrzegających kreujących interpretujących działających członków.
Nieustępliwość w uprawianiu (autonomicznej) sztuki choreografii jako forma oporu.
Współczesna praktyka choreograficzna jako gest z natury polityczny.

Od ponad dekady taką właśnie choreografię celebrujemy w ramach programu Stary Browar Nowy Taniec wierząc, że nieprzypadkowo zaproszenie
do wygłoszenia sławnego wykładu złożył Rancière’owi w 2004 roku (nomen omen roku ustanowienia naszego programu) Marten Spånberg
– jeden z czołowych współczesnych choreografów…

A więc, czy współczesna choreografia może zmienić świat?
Czy sztuka ma w ogóle taką moc?
W czasach, gdy bardziej niż kiedykolwiek znów potrzebne nam są Utopie podpisujemy się pod przekonaniem Jeffa Walla, że jeśli nie świat to tym, co na pewno może zmienić, jest patrzący, i jego relacja ze światem…

Kurator programu
Joanna Leśnierowska