Wonderland Projekt to jedyny taki spektakl na świecie. Dzieci zasiadające początkowo na widowni, zaproszone są do aktywnego w nim udziału. Koncepcja choreograficzna opracowana jest w taki sposób, by stymulować i wyzwalać naturalną ekspresję małych widzów, pozwolić im na swobodne poszukiwania ruchowe, niezahamowane działanie. Artyści będący z dziećmi wspólnie na scenie, pragną stworzyć im warunki do zbudowania ich własnego świata ruchowej zabawy. To również niezwykłe doświadczenie dla samych rodziców, którzy mogą przyjrzeć się swoim dzieciom w zupełnie nowej sytuacji przejścia – od widza do twórcy. W pracy nad „Wonderlend Projekt” holenderskim artystom zależało na stworzeniu alternatywy dla powszechnych form rozrywki i skupieniu się przede wszystkim na dziecięcej kreatywności, dlatego stają w opozycji do traktowania dziecka jako pasywnego konsumenta sztuki.

Metoda „Wonderland” opiera się na otwarciu wszystkich zmysłów artystów na dziecko, umiejętności wczucia się w chwilę tego niezwykłego spotkania i wyzwoleniu obustronnej spontaniczności. To dzielenie emocji z dziećmi staje się impulsem do improwizowania kolejnych sekwencji tańca i muzyki. Artyści rozwijają swoje działania w taki właśnie sposób, by stworzyć możliwie jak najwięcej możliwości do przekroczenia przez dzieci granicy kreowanego przez nich świata. Chcą pobudzać dziecięcą aktywność fizyczną, percepcję świata poprzez ciało i chęć zabawy.

„Wonderland Warsztat” to propozycja skierowana do rodzin. Japońska choreografka Makiko Ono – kuratorka projektu „Wonderland Projekt” oraz muzycy i tancerze biorący udział w spektaklach zaproszą dzieci w wieku od 3 do 6 roku życia oraz ich rodziców do wspaniałej zabawy z tańcem, ruchem, odkrywania możliwości wspólnego spędzania czasu poprzez działania fizyczne i wzajemnego poznawania siebie w zupełnie nowych okolicznościach. Na zamknięcie warsztatów wspólnie przygotują niewielkie przedstawienie, na które rodziny będą mogły zaprosić gości.

Zadziwiający, dynamiczny i tajemniczy spektakl. Zaskakujący i dopracowany w każdym szczególe sposób komunikowania się z dzieckiem poprzez taniec. Spektakl o cyfrze 3 i trudności bycia czwartym, o rzeczach, które nas otaczają i umiejętności dziwienia się im, pytania skąd się tam wzięły. Prawda i fikcja, rzeczywistość i nierealność, szybkie tempo i niezwykła powolność. Wszystko to w zaledwie trzydziestu minutach intensywnego spotkania o nieoczekiwanych zwrotach akcji.

AB3 rozwija się od ułożonej, linearnej i systematycznej choreografii, do chaotycznego i migoczącego wieloma odcieniami, dzikiego tańca. Tajemnicza scenografia i kostiumy są zaprzeczeniem potocznych wyobrażeń o teatrze dla dzieci, zachwycają mrocznością i dbałością o szczegół. Połączenie ich z choreografią łączącym figury baletowe, tańców dawnych i całkowicie nowoczesne – tworzą wizualnie piękny, melancholijny, zagadkowy i jednocześnie zabawny spektakl. To prawdziwe wyzwanie dla dziecięcej wyobraźni, z którym skutecznie, choć za każdym razem w inny sposób świetnie radzą sobie mali widzowie.

Dzieci pokochają ten piękny, melancholijny, tajemniczy i śmieszny spektakl stworzony przez Martina Forsberga. „AB3” ma w sobie pragnienie bycia w ruchu i odkrywania indywidualności poruszania się. Pomimo że dorosłym może ten spektakl wydawać się dziwaczny, okazuje się, że dzieci chłoną go całkowicie.

Lars Landström, Allehanda, 16 października 2009

Kolejna odsłona projektu Stary Browar Nowy Taniec dla Dzieci to pokaz przedstawienia zupełnie wyjątkowego. Po raz pierwszy w ramach cyklu prezentacji teatru tańca dla dzieci, zdecydowaliśmy się zaprosić widzów do obejrzenia spektaklu stworzonego przez młodzież. Sprowadzając do Poznania polsko-niemiecki projekt Der kleine Prinz – Mały Książę, chcemy pokazać jak bardzo interesujące są efekty choreograficznej pracy warsztatowej i twórczych poszukiwań artystycznych z młodymi ludźmi. Niezwykła plastyka ruchu oraz zaskakujące w treści i formie spotkanie młodych aktorów z Polski i Niemiec, to kwintesencja intrygującego teatru, poszukującego również na obszarze tańca współczesnego. Ogromna wyobraźnia artystów z Polski i Niemiec zaangażowanych w projekt, ich niezwykle profesjonalne podejście do młodych ludzi, otwarcie na osoby z niepełnosprawnością oraz włączenie do spektaklu problematyki inności, przyniosło efekty w postaci pięknego i głębokiego spektaklu dla młodych widzów, którego estetykę można porównać z teatrem wybitnego reżysera, geniusza plastycznych obrazów Roberta Wilsona.

Der kleine Prinz – Mały Książę / Integracyjny niemiecko-polski projekt teatralny

Jestem księciem czy lisem? Dla kogo się liczę? Jak chcę żyć? Co jest dla mnie ważne? Gdzie znajduje się moja planeta? W poszukiwaniu odpowiedzi na te pytania kilkanaścioro młodych ludzi ze Zbąszynia i okolic/Polska oraz członków młodzieżowego teatru spinaTheater z Solingen/Niemcy pod profesjonalną opieką artystyczną urodzonego w Polsce reżysera Olka Witta z Berlina, we współpracy z choreografkami Ewą Świtoń z Rudy Śląskiej oraz Julią Anne Steinhardt z Solingen, jak również szeregiem innych artystów spędziło lato 2011 na pracy nad projektem w oparciu o nowelę Antoinade Saint Exupery’ego Mały Książę (niem. Der kleine Prinz). Teatr młodzieżowy spinaTheater znany jest z pełnego krytyki i zaangażowania wyrażania własnej postawy w stosunku do kwestii politycznych i społecznych leżących w obszarze zainteresowań młodych ludzi. Stąd nigdy w inscenizacjach nie jest wykorzystywany statyczny, zamknięty tekst, lecz w oparciu o konkretną tematykę aktorzy ze swojego punktu widzenia tworzą własną sztukę. W podobny sposób polska młodzież oraz „spinaTheater” ujmują tematykę i idee z Małego Księcia. Wspólnie chcieli odpowiedzieć na ważne dla nich pytania. Na jakiej „planecie” żyje dzisiejsza młodzież? W kim znajduje swojego liska do oswojenia? Dla jakiej Róży będzie na zawsze? Spektakl okazuje się bardzo ciekawym i wciągającym obrazem potrzeb i poszukiwań współczesnej młodzieży, a jednocześnie interpretacją tekstu Exupery’ego interesującą dla młodych odbiorców w różnym wieku.

Proces produkcji spektaklu

W pierwszej fazie produkcji polska i niemiecka młodzież, również niepełnosprawna, spotkała się po raz pierwszy w Zbąszyniu, gdzie spędziła dwa tygodnie na warsztatach. Tu dana im była przestrzeń wyrażenia swoich zainteresowań, pokazywania możliwości i zbliżenia się do tematyki projektu poprzez dyskusje, odgrywanie ról i improwizacje. Różnorodne rozumienie świata wartości, światopogląd i zróżnicowane umiejętności teatralne zostały wykorzystane jako punkt wyjścia do wspólnej pracy. Język, poziom życia i narodowość stały się z upływem czasu bardziej wzbogaceniem niż przeszkodą. Obok prób, w wolnym czasie młodzież pływała, zwiedzała miasto i okolice, spędzała czas na wieczorach polsko-niemieckich czy po prostu poznawała się bliżej. Po tygodniu przerwy warsztaty kontynuowane były w Solingen. Tam aż do premiery podczas intensywnych prób z pierwotnych pomysłów, z improwizacji, budowane były konkretne sceny. Oprócz tego wypracowywano w tej fazie kostiumy i rekwizyty, światło i dźwięk, które przekształciły się w tło powstającego w myśl młodych aktorów przedstawienia.

Wytańczona lekcja fizyki!!! Ruch w tę i z powrotem w polu grawitacji.
To przedstawienie teatru tańca współczesnego skierowane do całych rodzin, zainspirowane prawami fizyki. Tytuł spektaklu oparty został o newtonowskie prawo powszechnego ciążenia:

Fg = G x (m1 x m2)
r2
gdzie:
Fg = siła wzajemnego przyciągania pomiędzy ciałami
m1 = masa pierwszego ciała
m2 = masa drugiego ciała
r = odległość pomiędzy ciałami
G = stała grawitacyjna, ok. G = 6.67 × 10－11m2 kg-2
Kierunek działania siły przyciągania jest równoległy do prostej łączącej środki obu ciał.

Nie bójcie się! Fizyka może być fascynująca, a jej zrozumienie łatwiejsze, gdy bierze się udział w przedsięwzięciu artystycznym w intrygujący sposób pokazującym jak działają prawa fizyki. To bardzo ciekawy spektakl w praktyce objaśniający skomplikowane wzory fizyczne, który połączony jest interaktywnymi warsztatami dla szkół i rodzin.

„Otworzyłam ostatnio moje szkolną książkę z ćwiczeniami do fizyki i z przerażeniem przeczytałam: „Cewka indukcyjna jest cewką indykcyjną i nic tego nie zmieni. Nawet jeśli radio nie mogłoby bez niej działać”. Uświadomiłam sobie, że niestety nie pamiętam kompletnie nic z tego przedmiotu, poza tym, że fascynuje mnie terminologia, za pomocą której możemy opisać absolutnie każdy moment i stan otaczającej nas rzeczywistości oraz sprowadzić go do praw. Wielu z nas fizyka kojarzy się z zupełnie abstrakcyjnym, nieuchwytnym, bardzo trudnym do zrozumienia przedmiotem szkolnym. Podobne skojarzenia przywodzi na myśl taniec współczesny – niezrozumiały, skomplikowany, zbyt abstrakcyjny. Dlatego zadałam sobie pytanie, czy możemy zdefiniować taniec jako prosty ruch w tę i z powrotem w polu grawitacyjnym? Odpowiedzią, którą otrzymałam. chcę się podzielić z publicznością bez względu na jej wiek.”
Bára Látalová – autorka spektaklu

Spektaklowi towarzyszą warsztaty prowadzone w szkołach oraz przygotowane dla młodych widzów i ich rodzin. Celem warsztatów jest wzbogacenie i utrwalenie wiedzy uzyskanej w szkole poprzez praktyczne jej zastosowanie na scenie. Taniec i ruch stają się tu narzędziem objaśniającym skomplikowane prawa i przybliżającym młodym ludziom wiedzę, którą znają przeważnie jedynie z książek.

Choreografka podkreśla, że w pracy z młodymi ludźmi najważniejsza jest dla niej indywidualność i kreatywność każdego uczestnika. Doskonale umie komunikować się z młodzieżą, przełamać naturalne bariery bycia w grupie, pracy nad ciałem i stwarzać poczucie otwartej atmosfery, pozwalającej na rozbudzenie młodzieńczej wyobraźni.
Już samą rozgrzewką świetnie komunikuje się z młodzieżą, obalając granice pomiędzy tańcem współczesnym, a oswojonymi przez młodych choreografiami i muzyką znaną z teledysków. W ten sposób powstanie energetyzujący mix – zabawy i doskonalenia ciała. Druga część warsztatów poświęcona jest zawsze pracy nad wspólną choreografią. Artystka zbiera pomysły, historie, problemy młodych ludzi i wspólnie z nimi wybiera temat, nad którym będą pracować. Następnie wykorzystując zgromadzony materiał i improwizując z nim, komponowany jest fragment ruchowy.

„Człowiek może nauczyć się wszystkiego, co stworzył” – hasło, przyświecające niezwykle dynamicznym warsztatom senegalskiego choreografa, będzie w zabawny i nieoczywisty sposób przekształcane i interpretowane. Podstawowym założeniem tanecznego spotkania dzieci z Mamadou jest chęć przekazania radości w ruchu i synchronizacji z muzyką bębnów. Ruch i rytm wyzwalają ciało z codziennych ograniczeń i pozwalają napełnić się fantastyczną energią. Dzieci przekonają się jak świetnie można bawić się tańcząc, ale również w naturalny sposób zapoznają się z niezwykłością kultury afrykańskiej.

Otwarte lekcje z Nadją Puttner odbywać się będą pod hasłem „contemporary flow”. Choreografka chce zachęcić uczestników warsztatu nie tylko do uruchomienia całego ciała, ale włączenia do tańca również duszy, co pozwoli na doskonalenie techniki, jakości ruchu i ekspresji. Energetyzująca rozgrzewka stanowi wstęp do poznawania i eksplorowania całej przestrzeni, rozpoznawania statyki podłogi i dynamiki ruchu partnerów. Każdą lekcję Nadji Puttner zamyka opracowany podczas wspólnej pracy fragment choreografii, koncentrującej się na poszukiwaniu i czerpaniu radości z własnej, indywidualnej ekspresji fizycznej każdego z uczestników zajęć.

Otwarte lekcje z African dance koncentrować będą się przede wszystkim na czerpaniu radości z ruchu i wejścia w rytm afrykańskich bębnów. Mamadou uczy zarówno choreografii jak i znaczenia oryginalnych afrykańskich tańców nie tylko z Senegalu, ale również z Afryki Zachodniej. Główne hasło przyświecające jego warsztatom brzmi: „Jeśli umiesz chodzić, umiesz też tańczyć”.