Analizując kilkadziesiąt lat rozwoju choreografii, wyodrębniono dwa obszary praktyk, które wydają się być najbardziej istotne dla grupowego ćwiczenia Utopii – wspólnej wizji lepszego świata i jej urzeczywistniania. Pierwszym z nich jest pole praktyk somatycznych, które w naszych cyfrowych, odcieleśnionych czasach łączą nas ponownie z doświadczeniem fizycznym i przywracają nam świadomość własnego ciała oraz emocji, a także oferują pełną szacunku interakcję z Innymi. Drugim obszarem jest bogate pole improwizacji rozumianej jako laboratorium równego uczestnictwa, niehierarchicznego współistnienia i współtworzenia. Improwizacja to również terytorium odważnych eksperymentów rozwijających niezbędne umiejętności reagowania na stale zmieniające się otoczenie i poszerzoną, wielozmysłową percepcję umożliwiającą konstruktywną reakcje na zmianę. W ten sposób improwizacja staje się metaforycznym modelem naszego istnienia w świecie, w którym jedyną rzeczą jakiej możemy być pewni jest zmiana właśnie. Doskonalenie umiejętności improwizacyjnych może stanowić bezpośredni środek umacniania i zaopatrywania nas w narzędzia – szczególny egzystencjalny toolbox – do skutecznego i samodzielnego zawiadywania zmianą (kryzysem).

Tytuł zdarzenia – Grand re Union – przywoływał legendarny kolektyw improwizacyjny stworzony przez choreografów-pionierów post modern dance w Nowym Jorku w 1969 r., a odwołując się do jego horyzontalnej struktury, podkreślał wyjątkowo istotną dziś konieczność spotykania się i jednoczenia we wspólnym myśleniu i działaniu. W ten sposób tytuł wydarzenia nawiązywał także bezpośrednio do dziedzictwa praktyk i refleksji będących tematem projektu. W obliczu pandemii Grand re Union stał się całorocznym programem online – międzynarodowym i międzypokoleniowym spotkaniem – symbolicznym gestem przekazania pałeczki – przeniesienia misji świadomego rozwijania choreograficznej sztuki na nowe pokolenie artystów-aktywistów.

Aby zdemokratyzować i zdecentralizować proces programowania, i jako wyraz wiary w siłę zespołowego myślenia, ogólny program i dramaturgia zostały wypracowane przez międzynarodowy, wielopokoleniowy zespół kuratorski w składzie: Joanna Leśnierowska (Poznań) – kuratorka programu performatywnego ASF, inicjatorka koncepcji projektu; Julie Phelps (San Francisco) – dyrektorka artystyczna i zarządzająca CounterPulse, choreografka i aktywistka tańca; Peter Pleyer (Berlin) – choreograf, improwizator i pedagog-mentor (także wielu polskich artystów); Marta Keil (Warszawa) – kuratorka i badaczka sztuki performatywnej, redaktorka kilku publikacji poświęconej tej dziedzinie i jej polityce; Rivca Rubin (Manchester) – choreografka, coach zespołowy oraz mentorka artystyczna, koordynatorka i konsultantka metody Upwording opartej na komunikacji bez przemocy. Później, każdego miesiąca projektu, za kontent magazynu i spotkań online odpowiadali gościnni kuratorzy – członkowie społeczności Grand re Union.

Planowane początkowo dziesięciodniowe spotkanie Grand (Re) Union w Poznaniu, z powodu pandemii przekształcone zostało w platformę zbierania, archiwizowania i tworzenia wiedzy i doświadczeń. Wspierana przez kuratorów międzynarodowa i międzypokoleniowa grupa praktyków i praktyczek, myślicieli, filozofek, pisarzy i badaczek tworzyła internetowy magazyn, którego kolejne numery ukazywały się od września 2020 roku co miesiąc na dedykowanej projektowi stronie www.grandreunion.net Publikacji materiałów towarzyszyły spotkania na żywo w sieci – warsztaty/wykłady/panele dyskusyjne – w każdą trzecią sobotę miesiąca. Taki kształt projektu umożliwił dokumentację, rozwój i upowszechnianie wiedzy powstałej w obszarze tańca i ruchu, a zarazem poszerzanie choreograficznej (i nie tylko) refleksji. Grand re Union stało się próbą zarysowania nowych ram myślenia o choreografii (i poszerzenia tych już istniejących), które pozwolą budować sojusze z innymi obszarami sztuki i sięgnąć w stronę zupełnie nieoczywistych współpracowników i konspiratorek.

Grand re Union
odwiedź stronę