Wystawa Układy równoległe prezentowała trzy wybitnye osobowości artystyczne. Twórczość Jadwigi Maziarskiej, Gertrude Goldschmidt, znanej jako Gego, oraz Rosemarie Trockel cechuje zdecydowana, twórcza i intelektualna niezależność wobec współczesnych im wiodących kierunków oraz tendencji artystycznych.
Prezentacja była kolejną, tym razem kameralną, wystawą, której punktem wyjścia są prace z Kolekcji Grażyny Kulczyk. Jej rozwój kształtowany jest w oparciu o osobisty klucz i indywidualne preferencje estetyczne. Kolekcjonerskiej pasji nie ograniczają dyktowane przez krytyków kanony. Zbiory sztuki Grażyny Kulczyk są wynikiem fascynacji konkretnymi pracami i nieprzeciętnymi osobowościami artystów, i może dlatego jest w nich miejsce na twórczość indywidualistów pokroju Maziarskiej, Gego czy Trockel, dla których w historii sztuki trudno znaleźć określoną pozycję. Krytyka artystyczna nie zawsze ma cierpliwość, by „pochylić się” nad twórcami nieprzystającymi do głównych nurtów lub subtelnie się z nich wyłamującymi. Podążającymi równoległymi ścieżkami.
“Układy równoległe” nie była wystawą problemową, retrospektywną czy trzema monograficznymi pokazami. To raczej prezentacja „anegdotyczna”, pobudzająca apetyt na wiedzę, motywująca do własnych poszukiwań. Historię Maziarskiej, Gego i Trockel opowiadała nie tylko stawiając widza przed dziełami artystek, ale także poprzez pokazy filmowe, wykłady i liczne katalogi zgromadzone w galerii na potrzeby wystawy.
