Punktem wyjścia wystawy była postać Josephine Hopper (1883-1968) – zapomnianej artystki, żony i modelki amerykańskiego malarza Edwarda Hoppera. Stała się ona inspiracją dla projektu skupionego wokół twórczych kobiet z różnych pokoleń – ich wyborów, kolei losu i możliwości realizacji własnych celów i pragnień. Wśród nich była sama Gustowska występująca w podwójnej roli: jako jedna z bohaterek-artystek, a zarazem autorka narracji o innych kobietach. W stworzonej przez nią fantazmatycznej opowieści, biograficzne fakty przeplatały się z inspiracjami, długotrwałymi i nowymi fascynacjami, migawkami zapamiętanych słów i obrazów. Jej elementem była też refleksja o tym, jak sztuka powstaje.
Scenerią opowieści o tworzących kobietach był Nowy Jork, gdzie żyli i pracowali Hopperowie. Szczególnie istotnym punktem na jego mapie okazał się legendarny Westbeth, gdzie od końca lat sześćdziesiątych XX wieku mieszkają artyści i działają artystyczne organizacje, tworząc specyficzną społeczność. Gustowska spędziła w Nowym Jorku kilka miesięcy w 2013 roku, śledząc losy współczesnych młodych mieszkanek tego miasta i zastanawiając się, która z nich jest dzisiejszą Josephine. Powstała monumentalna wideoinstalacja Przypadek Josephine H. (istnieje też jej wersja filmowa, która została pokazana w czasie trwania wystawy). Drugim kluczowym elementem ekspozycji był filmowy notatnik z okresu pracy nad projektem o współczesnych Josephines. Składają się na niego obrazy i słowa, zarówno przez artystkę nakręcone/napisane, jak i zacytowane. Notatnik zogniskowany był na kobietach, które były dla Gustowskiej ważne w różnych momentach kariery, a także tych, z którymi zetknęła się w Nowym Jorku. Pojawiają się między innymi Sylvia Plath, Diane Arbus, jedna z uczennic Gustowskiej Ada Karczmarczyk, autorka biografii Hoppera Gail Levin, twórczyni kanonicznego dzieła sztuki feministycznej The Dinner Party Judy Chicago, czy Ada – modelka z obrazów Alexa Katza.
Na całej wystawie, która jak zawsze u Gustowskiej była zmysłową przestrzenią obrazów i dźwięków, rzeczywistość wirtualna splatała się z elementami realnymi, a sceny wyreżyserowane przenikały się z tymi z życia codziennego. Filmowe widma przedmiotów sąsiadywały z prawdziwymi obiektami, na przykład kapeluszem przywiezionym z Nowego Jorku, czy biograficzną książką o Edwardzie Hopperze autorstwa Gail Levin. Do sfery realnej należały też cztery prace włączone w instalację Gustowskiej: jej film z cyklu Względne cechy podobieństwa (1979, po raz pierwszy pokazywany publicznie), film Ady Karczmarczyk American Girl (2010), fragmenty cyklu Anety Grzeszykowskiej Untitled Film Stills (2006) i zdjęcie Evy Rubinstein pokazujące Diane Arbus w Westbeth (1971).
Prace Izabelli Gustowskiej znajdują się w Kolekcji Grażyny Kulczyk i były już wcześniej pokazywane w Art Stations na wystawach zbiorowych, m. in. Miłość i demokracja (2005) czy Instalatorzy (2014). To pierwsza indywidualna ekspozycja artystki w galerii Art Stations.
