Greckie słowo Anabasis, w którego źródle zawarta jest idea wspinania się (anabaino „idę ku górze”), zostało wykorzystane przez Ksenofonta jako tytuł dzieła opisującego wędrówkę greckich żołnierzy w nieprzyjaznym dla nich terenie państwa Persów. Pozbawieni swych dowódców i map wędrowali na północ, „ku górze” oddalając się od znanych konturów morskiego brzegu. Potraktujmy to słowo jako metaforę sytuacji malarstwa w epoce postmodernizmu, w której brak wyraźnych drogowskazów i koryfeuszy awangardy jasno wskazujących kierunek marszu. Jakie zatem strategie pozostają do wyboru? Z jednej strony można trzymać się znajomych konturów otaczającej rzeczywistości, czynić obraz lustrem życia społeczeństwa. Można też wyruszyć „ku górze”, bez mapy, kierując się wewnętrznym kompasem. Wybór tej drugiej postawy ukazuje twórczość poznańskich artystek: Alicji Światłoń i Sonii Rammer. Obstając przy płaszczyźnie malarskiej nie zatrzymują się na inspirowanej popkulturą fali współczesnej figuracji, ale szukają dalszych odniesień.