Eija-Liisa Ahtila należy do grona najciekawszych współczesnych artystów poruszających się w obszarze szeroko pojętej sztuki video i filmu. Jej videoinstalacje stanowią ciekawy przykład połączenia szczególnych cech charakterystycznych dla kina z estetyką video artu.
Przestrzenie galeryjne artystka zamienia w miejsca swoistej „psychologicznej kontemplacji”. Psychologia stanowi istotną część jej projektów, artystka nazywa je po prostu ludzkimi dramami, albo historiami. Medium filmowe, czy też video jako nośnik fantazmatycznych doświadczeń stanowi idealne tło dla kreowania „prawdziwych charakterów w fikcyjnym świecie” zimnego medium – to określenie angielskiej kurator z Tate Modern pokazuje zakres zainteresowań samej artystki.
Od początku lat 90-tych Ahtila, poprzez swoje filmy, video także fotografie opowiada historie ludzkich relacji i wynikających z nich często dramatycznych emocji. Te prace skierowane bezpośrednio na konkretne indywidua, konkretne charaktery tworzą prawie dokumentalną rzeczywistość naszego życia. To co wykreowane, poprzez swoją formę traci sztuczny wymiar, stając się realnym egzystencjalnym dziennikiem.
Realność wykreowana jest wynikiem badań prowadzonych przez samą artystkę, także aktorzy grający w filmach Ahtili prezentują doświadczenia, które mogłyby być ich udziałem. Te fikcyjne narracje przenikają do realnego świata, będąc na tyle sugestywne, że wywołują w widzu szereg, często sprzecznych ze sobą odczuć. Symulacja zdaje się być mocniejsza niż sama rzeczywistość.
Efekt ten potęguje sposób w jaki artystka prezentuje swoje prace. Realizacje te korespondują z przestrzenią galerii, nie jest to jednak klasyczna projekcja jednoekranowa, ale szereg ekranów, zakomponowanych tak by opowiadana historia działa się równolegle na kilku ekranach.
W Galerii Stary Browar zaprezentowane zostały dwa filmy artystki.
“The House” to 5. część filmu “Love is the treasure “(2002), który analizuje sytuacje, zaburzenia relacje międzyludzkich. Główną oś tej 3 ekranowej instalacji stanowi fikcyjna historia oparta na aktualnych wywiadach z kobietą chorą psychicznie.
“The Hour of Prayer” (2005) to z kolei bardzo osobisty film artystki. Praca oscyluje między wydarzeniami zawartymi w opowiadanych historiach służącymi za tło do ogólniejszej refleksji na temat własnej egzystencji. Autobiograficzny wątek pozwala na szczególnie silne powiązanie tematu i motywu prywatnego doświadczenia w dziele sztuki.
Obie prace zaprezentowane w Galerii Stary Browar podejmowały bardzo istotne pytania na temat roli post medialnego świata w kształtowaniu naszych ludzkich, prywatnych, psychologicznych relacji, stając się jednocześnie ich lustrzanym odbiciem.
Wystawa Eiji-Liisy Ahtili w Galerii Stary Browar była pierwszą prezentacją artystki w Polsce.