Projekt stał się próbą uświadomienia płynnej granicy pomiędzy tym, co prywatne a tym, co publiczne. Rozgrywa się w przestrzeni szczególnie bogatej w znaczenia i konteksty, jakim jest publiczne miejsce w środku miasta, w którym koncentrują się i podlegają stałej wymianie energie zbiorowych mechanizmów naśladowczych.

W centrum tej wspólnej przestrzeni pojawił się silny wizualnie obszar należący do (pozornie) innej kultury, ale wypełniony czytelnymi, uniwersalnymi i symbolicznymi znakami rozpoznawalnymi wszędzie, niezależnie od przynależności społecznych: kamienie, siedzisko-fotel, światło-lampa. Każdy z tych przedmiotów został obwiedziony spiralnymi kręgami wygrabionymi w drobnym żwirze – podobnie jak w ogrodzie Zen. Kamienny ogród wywoływał wstrząs w postaci refleksji o podróży w dowolne miejsce światoobrazu. Moment, w którym możemy podróżować w dowolne miejsce świata bywa często utożsamiany z niczym nieograniczoną wolnością.

Umiejscowienie takiej instalacji w miejscu o dużej koncentracji i stałym, niepodlegającym żadnej kontroli chaotycznym i nieprzewidywalnym przepływie ludzi, skłaniało do zatrzymania na chwilę dryfujących i niepewnych ontologii w jednym punkcie. Ten punkt oświetlało światło. Światło wskazuje drogę, jest symbolem wiedzy. Spiralne kręgi wokół fotela i kamieni łączą to co prywatne i to co uniwersalne. Prawdziwa droga jest zawsze spiralą. W oświetlającym ją promieniu jest ukryte oko…

Zbigniew Herbert o kamieniach pisze tak: „…nie dają się oswoić, do końca będą na nas patrzeć okiem spokojnym bardzo jasnym…”

Piotr Kurka, Poznań 2012