Brzuch to miejsce centralne jeśli brać pod uwagę mapę ciała oraz jego strukturę. Ukrywa narządy wewnętrzne, ochrania funkcje ciała, jest narażony na niebezpieczeństwo śmiertelne, dlatego jest miejscem szczególnej wrażliwości.

Jeśli przenieść ten podział na teren sztuk pięknych, „sztuka głowy” byłaby sztuką intelektualną, stawiałaby problem, podnosiła kwestie, dążyła do abstrakcji lub, w lżejszej wersji, skłaniała do intelektualnych igraszek. „Sztuka brzucha” byłaby dosadna, ekspresyjna i skierowana bezpośrednio do widza.

“Brzuch” to wystawa artystów, którzy reagują impulsywnie i odważnie, których łączy podobna wrażliwość i charakter ekspresji, skłonność do ryzyka i brak pruderii. Estetyka / ekspresja penerska nie unika brudu i zakłóceń, przypadku, rozmyślnie „zanieczyszcza” dzieło. Lubi dysonans i zgrzyt. Pozostaje poetycka i fantazyjna. Odrzuca oficjalny język sztuki – zespół tematów i rozwiązań formalnych jest inny, niż w „głównym nurcie”. Nie pojawia się tematyka społeczna i „zaangażowanie” w sensie politycznym. Wizja świata wychodzi od pojedynczego człowieka, jest staromodnie indywidualistyczna. Równie staromodne jest jej przywiązanie do stylu – każdy z artystów wypracował autorski język wypowiedzi. Stąd świeżość i komunikatywność tej sztuki – minimalizując do kpiarskiej ironii wątki autotematyczne otwiera się na komunikację z widzem, na wymianę doświadczeń. Często posługuje się dźwiękiem w przekonaniu, iż jest to komunikat równoprawny i równie czytelny, jak słowo i obraz.