Kenneth Anger, Gregory Markopoulous, Matthias Muller, Cathy Lee Crane, Mike Hoolboom – to tylko kilka nazwisk z czołówki artystów kina eksperymentalnego XX wieku, których twórczość w sposób oczywisty naznaczona jest homoseksualną naturą ich twórców. Charakterystyczne jest, iż to właśnie niezależne, awangardowe kino stało się głównym medium, w którym wypowiadali się artyści otwarcie deklarujący i poruszający w swoich filmach wątki odmiennej seksualności. W czasach gdy w tradycyjnym kinie fabularnym temat homoseksualizmu uznawany był za tabu, powstające w drugim czy trzecim obiegu prace były jedyną możliwością przedstawienia tej tematyki w twórczości filmowej. Krążące w drugim obiegu lat 60. i 70., pionierskie prace Kennetha Angera czy Jeana Geneta stały się punktem odniesienia dla artystów tworzących w latach 80. i 90., kiedy artyści poruszający tematykę homoerotyczną stworzyli wiele klasycznych już dziś prac na taśmie 16mm.
W ramach złożonego z 6 programów przeglądu ich filmów, można bylo zapoznać się z charakterystyczną estetyką oraz tematyką tych prac. Obok oczywistych zbieżności tematycznych – wyobcowania ze społeczeństwa, skupieniu na własnej seksualności, podskórnej obecności śmierci – filmy te łączy szczególny rodzaj wrażliwości, specyficzny melancholijny i poetycki nastrój, nieco staromodny sentymentalizm – cechy, które definiują to, co możemy dziś nazywać estetyką homoerotyczną w kinie eksperymentalnym.
Przegląd rozpoczęła projekcja klasycznego filmu Fireworks (1947) Kennetha Angera, w którym 17-letni wówczas artysta w sposób robiący do dziś (po niemal 60 latach) wielkie wrażenie deklaruje swoją odmienną seksualność. Twórczość Angera wywarła olbrzymie piętno na całe pokolenie twórców, czego wyrazem są jedne z najlepszych filmów awangardowych II. połowy XX wieku – melancholijne prace Niemca Matthiasa Mullera (Aus der Ferne, Sleepy Heaven) czy Kanadyjczyka Mike Hoolbooma (monumentalne Passing On).
Niezwykle interesujące były dwa programy poświęcone kobietom – pokazano animowane, kolażowe prace Martyh Colburn, poetyckie filmy Cathy Lee Crane i Sue Friedrich oraz radykalne, feministyczne kino Barbary Hammer. Przegląd uzupełniły krótkie filmy m.in. Lewisa Klahra (homoseksualna wersja komiksu o Supermanie) czy Yanna Beauvaisa (klasyczne Homovie z 1977 roku) oraz będący swobodną adaptacją prozy Oskara Wilde – epicki film De Profundis Lawrence F. Brose, ręcznie utkany na taśmie filmowej kolaż abstrakcji i found footage.
Niemal wszystkie filmy zostały zaprezentowane po raz pierwszy w Polsce.